İnsan unutabilir bazen her şeyi; geçmişinden başlayarak, çocukluğundan ilerleyerek, hayallerinden tüketerek, bugünlerinden ümidi keserek, geleceğinden soğuyarak. İnsan unutabilir bazen her şeyi; kendini unutmadan öncesinde varlığının değerini, can sızısını, can acısını, tükenişini ve en büyük hakikati. Bazen de unutmak için hatırlamak gerekir.
En gönüllü ölüm, ölümlerin en güzelidir...
Eğer benimle sarılıp o yatağa uzanmayacaksan, nefeslerimizde ve yaşamımızda benimle beraber sende vazgeçmeyeceksen, o içkiden bir yudum almayacaksan, Lotte neden seveyim seni? Neden aşkından yanayım? Neden vazgeçeyim kendimden? Lotte, sen benim için ölmezken neden ben senin için öleyim? Sen beni anlamazken, kelimelerimin taşıdığı anlamları, suskunluğumda ki sessizliği bilmezken ben neden seveyim seni? Kısacası Lotte, bana bütün varlığını vermezken ben neden yok olayım? Yandım, yok oldum, öldüm; ve sen, sevgilim, aşkım, bana yön veren yıldızım, taptığım Tanrı'm. Bana sarılacak mısın? Uzanacak mısın o yatağa? İçecek misin içkimizden? Ölecek misin benimle?
29.11.22
Monotonluk otobüsü
Defalarca kez aynı yoldan geçmenin zevkine varırdım. Aynı yoldan geçmek, o yol üzerinden dikkat etmediğim yeni şeyleri fark etmenin zevkiyle yürürdüm. Şimdiyse yollar değişti, ve tabii ben de bir o kadar değiştim. Artık nefret ettiğim ayrıntılar var. Yeni şeyler fark etmek istemiyorum, nereye gidersem gideyim bir monotonluk tutacak yakamı ve nefessiz kalana kadar sıkacak boğazımı. Bunun kurtuluşu yok. Olsa da benim görecek halim yok. Bir gün yürümekten yorulduğumu fark edeceğim. Değişen ve yineleyen yollardan kaçamayacağımın farkındalığıyla kendime bir tavşan deliği arayacak ve onu kendi mezarım haline getireceğim. Benim insanlar kadar acelem yok.Yürümekten ziyade durmayı istiyorum.