Düzenli bir kitap okuyucusu olsun ya da olmasın, yazarı ile birlikte tüm dünyanın bildiği bu eser, tanınırlığının kaynağını içeriğinin kalitesiyle birlikte fazlasıyla gösteriyor.
Yazar, şairane bir üslup kullandığı bu tiyatro metninde: Krallıkların siyasi yapısını, halkın sosyolojik yapısını, ahlak sistemini ve bu sisteme yönetici kesiminin yaptığı müdaheleleri-metin içerisindeki laf cambazlıklarına rağmen- net bir şekilde yansıtmış ve bu dokuyu okuyucuya hissettirmiştir.
Ruhlarla konuşmaya kadar varan olağanüstü durumlarla hayatın ve insanın gerçekleri ustalıklı bir biçimde harmanlanmıştı.
Yazarın sunduğu insan ile hayvan arasındaki fark (Yitirdi güzelim aklını, ki onsuz nedir insan bir boş kalıptan, bir hayvandan başka. [s.120]) tartışmaya açık ve-bence- yanlıştı. Çünkü akıl, uygun/etik olanı seçme yetisidir. Kararlarını en uygun sonuçlara göre alan insanlara ‘‘akıllı’’ deriz, bu yüzden. Hayvanlarda yaşantıları boyunca kendine uygun yolda yürür ve eylemlerini biyolojik yapısına uygun olarak gerçekleştirir. örnek olarak: Bir keçinin uçmaya çalıştığını göremezsiniz. Hayvanların tüm bu eylemlerine ve biyolojik yapılarına uygun davranmalarına içgüdü, fıtrat, refleks gibi kavramlar aramak gerçekten abes bir durum.
Shakespeare, dünya edebiyatının bir zenginliği ve insanın kendine katabileceği bir kültürdür. Tiyatro sevenler ve dünya klasiklerini okumak isteyen okuyucular için çok değerli bir parça bu eser.
‘‘Güzelliğin doğruluktan daha iyi arkadaşı olabilir mi ?’’ (s.73)
Cengiz Aytmatov yazıyorsa bu elbette mümkün. Matematik Bilimi’nin yapamadığını sihirli bir dokunuşla ‘’Edebiyat’’ yapar. Edebiyat, tam da bu noktada
