Okurken içimin parçalandığı, ağladığım insanlığımdan utandığım anlar oldu. Canım sonuçta öykü bu diyebilirsiniz ama sanki ben o acıları çekenleri gördüm, onların yanındaydım yaşadıklarını hissettim. kardeşlerine iki lokma götürebilmek için boyu kadar güğümle ayranını satmak için çabalayan küçük Hasan'ı okuduğumda utandım kendimden, sahip olduklarımdan, beğenmediğim hayatımdan. Çocuğunu ısıtabilmek için evine birkaç parça odun götürmek isteyen annenin acısını, gücü elinde bulunduran merhamet yoksunu insanların ne kadar acımasız ve vurdumduymaz olabileceğini gördüm, ağladım, içim parçalandı, utandım kendimden. Şu anda da bunları yaşayan birileri var, derdine derman arayan acı çeken, aç uyuyan aç ölen, yurdundan olanlar var ve ben hiç bir şey yapamıyorum, nerede ne halde bilmiyorum belki de bilmek istemiyorum diye utandım kendimden, insanlığımdan, insan olmaktan...
