Değişimin dinamiğinde dürüstlük ve samimiyet
“Senin önüne parlak bir ayna gibi durduğumda, içime baktın ve kendi yansımanı gördün. Sonra dedin ki, “Seni seviyorum” oysa sevdiğin içimdeki kendindir.”
Sayfa 28 - Halil CibranKitabı okudu
Kötülük vardı her şeyin fazlasında ve fazlaydı her şey insanın iç dünyasında.
Her insan yaşayabilir miydi iç dünyasında?
Ağır mıydı içi dışından insanın?
Taşıyamaz mıydı yaşayan bedenin ölü ruhu tüm bunları?
Ne beklerdi insan?
Dünyayı olduğu gibi değil de içinde hissettiği gibi olduğunu görememenin burukluğu muydu yoksa fazla gelen?
Şimdi yorgunum, önceden de yorgunmuşum. Sanırım ben yorgun doğmuşum, her yol ayağıma dolanmış; saatleri saymaktan, zamanı yakalayamamaktan; içimdeki o yumağı ayıklarken yorulmuşum.
Sonra susup kendime doymuşum.
Hep varmışım da istediğim gibi yokmuşum.
Kendi kendime yokuşmuşum.
Kolayı zorla, sevgiyi geçmişle, kendimi kendimle savaşırken bulmuşum.
Dilimi suskunluğa gömmüşüm.
Susmuşum...
Ben meğer bu'ymuşum...
İnsanlar içlerine sinerek birine nasıl gidebiliyorlar, sorgusuz sualsiz ben bu yolu bilmiyorum. Sevmeyi bilen sevgisine sahip çıkıp dimdik duranlara imrenerek bakıyorum, nasıl anlıyorlar ki acaba sevdiklerini? Sevgi de bir tür alışveriş çıkar ilişkisi değil mi? Her şeyi anlayan anlamaya çalışan kafam kendimi anlamıyor. Özlemek de bir sevme biçimi