“Yaşamımın en iyi zamanlarında hep içimde yer açtığıma gittikçe daha çok yer açtığıma inanırım, bir yerde kar kürelerim, bir başka yerde gökyüzünün çökmüş bir bölümünü yine havaya kaldırırım, gereksiz göller vardır onların sularını akıtırım -bu arada balıkları kurtarırım- büyüyen ormanlar vardır, içlerine yeni maymun sürüleri salarım, her şey hareket halindedir ancak yer hep dar gelir, hiçbir zaman ‘Ne için?’ diye sormam. Ne için diye bir duyguda geçmez içimden; yalnızca bu işi hep yeniden, sürekli yapmak zorunluluğunu duyarım ve bunu yapabildiğim sürece de yaşamımı hak etmiş olurum.”
İnsanın Taşrası’nda, Canetti’nin 1942-1972 yılları arasında kişisel defterine aldığı notları okuyoruz. Toplumla, kendiyle hesaplaşması. İçine attığı, içinden atamadıklarını satırlara dökmüş yazar. Yazılarıyla iyileşmeye çalışmış.
Kaçmak istemiş İnsanın taşrasına.
Dönüp dönüp okuyabileceğiniz, bazen bir cümle, bazen bir paragrafa uzun uzun bakıp düşünebileceğiniz, notlar alıp araştırabileceğiniz sağlam metinlerden oluşuyor. Başucu kitabı da yapabilirsiniz
Körleşme kitabını okumayı iple çekiyorum
