İçimde hep sevilmeyi bekleyen bir çocuk var, diyor Ethem, Şermin Yaşar'ın 'Söyleme Bilmesinler' kitabında. Bu cümleyi kendi içinde kurmak yerine yüksek sesle dillendirenlere; " Şimdi birden noldu? Bir sorun mu var. Ben varım, yanındayım." gibi cümlelerle karşılık verenler olacaktır çevrelerinde.Ki bu grup görece şanslı sayılabilir en azından onu düşünen bir dostu/dostları var diye avunmak için hala zamanı vardır. Fakat gerçekçi yaklaşırsak birçoğumuzun başkalarına ayıracak vakti hep kendimizden arta kalan vakitlerdir. Bu da demek oluyor ki kendimizi tamir edebilecek kişi yine biziz. Eğer bugün, geçmişteki kırgın o küçük çocuğu büyük bir bedende karşılamışsak, bu küçük ruhu bu bedende kucaklayabiliriz demektir. İçimizdeki bol kese şefkatten onun da nasiplenmesi neden bu kadar zor? Yapmamız gereken kendine bile hayrı olmayan olmaktansa en başta kendine hayrı olan olmak olmalı. Çünkü yine ve en sonunda kendimizle başbaşa kalacağız. Her zaman olduğu gibi.