Selam millet
Birgün de akıp giden sonunda merakınızla baş başa kalacağınız bir kitap ile geldim
O son bize reva mı sevgili 
Buse Kudun
Kitabın konusuna gelecek olursak
Kitabımız işlenen bir cinayete tanık olan biri ile başlarken tüm sır perdesi kitap sonuna kadar devam ediyor.
Asıl karakterimiz , kızımız, Yağmur arkadaşı sayesinde öğrendiği ve ülke çapında meşhur olan blogun kendisi için açıldığını fark eder. 365 gün tamamlanınca silinecek olmasına şaşırsa da hemen mesaj atarak blog sahibi Umut’a ulaşır.
Lise öğrencisi olan Yağmur , babası, üvey annesi ve üvey kız kardeşleri ile yaşamaktadır. Hayatı monoton bir şekilde ilerlerken hem tanımadığı bir kişi tarafından sevilmek hem de gizemli bir şekilde gelen matruşkalar ile hayatı içinden çıkmaz bir hal almasını okuyoruz.
Kitabın yorumuna gelecek olursak
Başta da söylediğim gibi kitap aşırı akıcı. İçinde bulunan gizemleri çözmeye çalışırken tüm gizemler elimde patladı desem yeridir. İkinci kitabı sabırsızlıkla bekleyeceğimi söylemeden geçemeyeceğim çünkü sonu da ayrı bir bilinmezlik.
Umut konusuna gelince baştan beri bir tedbirliydim ama , neyse aması bana kalsın siz okuyup kendiniz karar verin
Sizlere alıntı bırakarak kaçıyorum
#alıntı
Ben bir romandan geriye kalanım.
Sorsan hala yaşıyorum ama,
Ne sana ne de kendime kadar varım.
Puslu nir akşamda kederle oynuyorum.
Elimde birkaç eski kağıt parçası.
İnsan yaşadığı kadar yazar diyorlar,
Ben kalem oynatamıyorum.
Ve buz, tarihte ilk kez bir insanın içini ısıttı.
"Hiç kimsem yok," diye düşündü acıyla, "günün birinde köpek gibi geberip gideceğim... canımı neyin yaktığını bili- yorum, safrakesesi değil bu... içimde büyüyen ölüm... ben darbe yedim bir kere, artık hiçbir profesörün, hiçbir kürün yararı yok bana... insan altmış beşinden sonra artık sağlıklı olamaz... içimi neyin oyup deştiğini biliyorum, ölüm bu... ve önümdeki üç beş yıllık ömür yaşamak olmayacak artık, ölmek olacak, sadece ölmek... Zaten ben ne zaman yaşadım ki, ne zaman?.. kendim... kendim için ne zaman yaşadım?.. Hayatım nasıl bir hayattı. Sırf para kazanmaya çalışmakla geçti, para, para, para... hep başkaları için, peki şimdi ne faydası var bunun bana?.. Bir karım oldu, gencecik bir kızken evlendim onunla ve ilk ben sahip oldum, bana bir çocuk doğurdu; yıllarca aynı yatakta aynı havayı soluduk... Peki şimdi, şimdi nerede o kadın... yüzünü tanıyamıyorum artık... Benimle bir yabancı gibi konuşuyor ve benim hayatımı hiç düşünmüyor, ne hissettiğimi, ne düşündüğümü, acılarımı asla aklından geçirmiyor... yıllar geçtikçe bana o kadar yabancılaştı ki... Nereye gitti, nerede o... ve bir çocuğum oldu... büyüyüp yetişkin oldu... ben de artık yeni bir hayata başlayabileceğimi düşündüm, kendimi layık gördüğümden daha parlak, daha mutlu bir hayata başlayacağım, ölümden uzaklaşacağım... ama kızım benden uzaklaştı... geceleri gidip erkeklerle düşüp kalkıyor... Tek başıma öleceğim ben, tek başıma... Çünkü onlar için çoktan ölmüşüm... Tanrım, Tanrım... hiç bu kadar yalnız olmamıştım..."
"Evet, kimler bizim tanığımız, biz kimlerin tanığıyız? Ben varım, çünkü benim bir tanığım var. Evlilik en önemli tanıklık sis- temi, çünkü karı koca evlilik ilişkisi içinde birbirlerinin en güçlü tanıklarıdır.
"Çocuk için en güçlü tanık ailesi. Annelik, babalık o nedenle çok önemli."
Sayfa 265 - Kronik Kitap
Yenilmez insanı yenen kimdir ?
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş