“Giyotin en acısız ölüm şekliymiş. Oysa bedensel acı, ruhsal acının yanında hiç kalır. Belki günü geldiğinde, zavallı bir insanın bu son sözleri, payına düşeni yapacaktır.”
Vasiyetnamemi yazdım.
Neye yarar? Ben pahalıya mal olan bir mahkûmum vetüm mal varlığım masrafımı ancak karşılar. Giyotin çok lüksbir idam aracı.
Geride bir anne, bir kadın ve bir çocuk bırakıyorum.
Pembe yanakları, iri siyah gözleri, kestane rengi uzunsaçlarıyla çok sevimli, üç yaşında narin bir kız.
Son gördüğümde iki yıl bir aylıktı.
Böylece ölümümden sonra üç kadın oğulsuz, kocasız, ba-basız kalacak. Farklı türden üç öksüz; yasa açısından üç dul.
Haklı olarak cezalandırıldığımı kabul ediyorum. Peki bumasumların suçu ne? Ne önemi var! Onurları lekeleniyor,felakete sürükleniyorlar: Bunun adı adalet.
Yaşlı zavallı annem beni endişelendirmiyor; altmış dörtyaşında, ölüm haberim onu öldürecek. Veya ayak tandı-rında hâlâ biraz sıcak külün kalacağı ana kadar birkaç gündaha yaşarsa hiçbir şey söylemeyecek.
Karım da beni hiç endişelendirmiyor; zaten sağlığı şimdi-den kötü, sinirleri bozuk. O da ölecek.
Tabii ki delirmezse. Delirmenin insanı yaşattığı söylenir;en azından bilinç kaybolduğu için daha az acı çekilir; ölügibi uyunur.Ama kızım ,yavrum, şu anda gulen,oynayan ,şarkı söyleyen,hicbir şey düşünmeyen zavallı küçük marie'm,işte o beni kaygilandiriyor .
Sayfa 13 - Türkiye iş Bankası kültür yayınlarıKitabı okudu
Rahibin sözlerinin aslında çoğunu anlamamıştım.. Sözleri tıpkı buzlu cama vuran yağmur damlaları gibi kayıp gitmişti..
Böylesine korkunç sözlerin o kırmızı ve temiz dudaklardan dökülmesi ürkütücüydü. Âdeta gülün üzerinde salyangozun sümük izi kalmıştı.
Baştan ayağa titreyip ürperirken onu bana getirsinler, beni kollarına, ayaklarının dibine atsınlar, o peder ağlar, birlikte ağlarız, o zaman sözleri anlamlı olur, ben de teselli olmuş olurum, kalbim onun kalbinde hafifler, o benim ruhumu alır ve ben de onun Tanrısını alırım.
Sayfa 122Kitabı okudu
