"İkimizde kendi dünyamızda, aynı sayfayı alçak sesle okumaya koyulduk."
Tanrım! Hapishane, ne kadar utanç verici bir şey!
Her şeyi kirleten bir zehir var orada. Her şey soluyor,
hatta şu on beş yaşındaki kızın şarkısı bile! Orada bir kuş
buluyorsunuz, kanadında çamur var; güzel bir çiçek alıyorsunuz elinize, kokluyorsunuz onu: Pis kokuyor.
Sayfa 101
Kendi kendime şöyle dedim:
“Mademki bir şeyler yazma olanağım var, neden
yapmayayım bunu?” Fakat ne yazacağım? Ne
yazabilirdim ki?
Bu dünyada artık yapacak bir şeyi
kalmamış bir insan olarak, benim söyleyecek neyim
olabilir ki!
Bu bozulmuş ve boşalmış beyinde yazmaya
değer ne bulacaktım ki?
Neden olmasın? Çevremdeki her şey durağan ve
renksiz olsa da benim içimde kopan bir fırtına, bir
çatışma, bir trajedi yok muydu?
İçinde bulunduğum
bu terk edilmişlik ortamında hissettiğim şiddetli ve
anlamsız her şeyi neden kendime anlatmayı
denemeyeyim? Kuşkusuz anlatacağım çok şey var ve
ömrüm ne kadar kısa olursa olsun, içinde bulunduğum bu saatten son dakikama kadar onu dolduracak kaygılar,
korkular ve acılarda kalemimi aşındıracak, mürekkep
hokkasını boşaltacak değerde bir şeyler olacaktır. Zaten
bu kaygıların yol açtığı acıları azaltmanın yolu onları
incelemek olacaktır ve onları dile getirmek beni
oyalayacaktır.
Ve sonra, yazdığım şeyler, belki de yararsız
olmayacaklar.
Sayfa 67
Bu insanlar, acaba ortadan
kaldırılmasına karar verdikleri insanda, bir aklın, yaşama
dört elle sarılmış bir aklın, ölüme hazır olmayan bir canın
olduğu düşüncesini hiç mi akıllarına getirmiyorlar?
Sayfa 67
Günah çıkaran rahibi ortadan kaldırdıktan sonra celladı hala muhafaza etmek korkunç bir şey!
Yüreğimin son duyarlı teli kırılmıştı...
Sayfa 142 - Can YayınlarıKitabı okudu
Daha bana bir şey söylemediği halde, nasıl oluyor da aklımı ve yüreğimi etkileyebiliyor.
Sayfa 120 - Can YayınlarıKitabı okudu
Oysa ruhsal acının yanında vedensel acı hiç kalır.
Sayfa 73 - Can YayınlarıKitabı okudu
Bu dünyada artık yapacak bir şeyi kalmamış bir insan olarak, benim söyleyecek neyim olabilir ki!
Sayfa 72 - Can YayınlarıKitabı okudu
Her zaman mutluydum hayal dünyamda. İstediğimi düşünebiliyordum, özgürdüm.
Sayfa 61 - Can YayınlarıKitabı okudu
Bütün insanlar günü belirsiz bir ölüme mahkumdurlar.
Sayfa 39 - Can YayınlarıKitabı okudu
Hayal kırıklığımın ne kadar acı olduğunu söylemeyeceğim.
Sayfa 28 - Can YayınlarıKitabı okudu
Zayıf ve küçüklere acıma hakkı, daima gerçekten güölü ve gerçekten büyük olanlara ait olmuştur.
Sayfa 17 - Can YayınlarıKitabı okudu
İdama mahkûm!
Peki, neden olmasın? “İnsanlar,
bütün insanlar günü belirsiz bir
ölüme mahkûmdurlar" Peki,
o halde, benim için değişen ne vardı ki?
Kim bilir, şu anda açık havada yürüyüp soluk alan,
istediklerini yapabilen nice insan benden önce göçecek
bu diyardan!
Ve sonra bu yaşamda özlem duyacak kadar beni
üzebilecek ne kaldı ki?
Sayfa 64