Savaş, yalnızca bedenleri değil, ruhların en safını da yutar. Masumiyet, toprağın altında sessiz bir ağıt gibi kalır. Oysa karanlık, sadece gölgeden ibaret değildir; aynı zamanda sevginin aydınlatıcı kıvılcımına muhtaç bir boşluktur.
İnsan, varoluşunun ilk anından beri hem kendini gerçekleştirme hem de yok oluş arasında savrulur. Her ilerleme çabasında, kendi karanlığının yansımasıyla karşılaşır. Toplumun zindanlarında örülen engeller, onun içsel isyanının yankılarıdır.
Bazı ruhlar, kendi arzularının esiri olur; başkasının yaşamına dikensiz gül bırakmak yerine, kendi cehennemlerini yaratırlar etrafında. Bu yüzden kimi mutluluklar, insanın iç dünyasında alevlenen cehennemlerdir.
Ve evet, cennetle cehennem arasında ince bir çizgi vardır. Gerçek özgürlük ve sevgi, çoğu zaman bizi en karanlık ateşlerin içine sürükler. Çünkü varoluşun ışığı, karanlığın kıyısında doğar.
İşte insanın trajedisi ve kudreti burada saklıdır: karanlığa direnerek değil, onu kucaklayarak ilerlemek; ve sevmek, karanlığın ortasında bir varoluş manifestosudur.
Hızlı İlerleme, Sonsuz Yok Oluş. Homo Sapiens Sapiens
İnsan beyni bilgiyi değişken zincirler olarak depolayarak önceki deneyimler bazında '' öğrenir'' ve gelişir; buna karşılık bilgisayar, belleği birler ve sıfırlardan oluşan ikili sistemle görür.
Hızlı İlerleme, Sonsuz Yok Oluş. Homo Sapiens Sapiens
Düzenli sistemler kaotik sistemlerden daha az enerji kaybeder.
Hızlı İlerleme, Sonsuz Yok Oluş. Homo Sapiens Sapiens
Beyni, bileşenleri bozulduğunda çalışmayı durduracak bir bilgisayar olarak görüyorum. Bozulmuş bilgisayarlar için cennet veya öteki dünya yoktur; bu, karanlıktan korkan insanlar için peri masalıdır.
Stephan Hawking