Bir şey içime oturmuş kalmıştı. Yok olmak. Toz olmak istiyordum. Varlığım orada olmamalıydı. Gelip beni alsalardı. Uzaydan ya da bir yerlerden gelselerdi. Sessiz sedasız kaybolsaydım. Yerime Kız Kulesi’ni bıraksalardı. Ne alakaysa?
Bir eli omuzumda, diğeri çenesinde, bir yerlere dalıp gitti. Nefes bile almıyordum. Eli orada kalsın istiyordum. Kalsın, bana dönsün, sessiz bir “Ne?” desin, ben kedi olup çene altına sokulayım, sonra gerdanına, göğsüne sarılayım, sarılıp tenime yapıştırayım.
Gülmüştü. O gülünce ben rahatlıyordum.
Tütünümü,anahtarmı almışım, evden tam çıkıyorum, bir şeyin eksik olduğunu, eksik olanın ruhunun olduğunu fark ettim. Önemsemedim
Bu soruya bir cevap bulamadım, bulup tamam olamadım.
“Nereye gidiyorsun çocuk,” dedim içimden, “büyümeye mi?”
Sussam belki dünya daha güzel bir yer olurdu ama dilimi tutamadım.
Ufaklık okula gitmeyecekti. Eğer, “ister gel, ister gelme” okulu var ise, oraya gidecekti.
Sayfa 39Kitabı okudu
Ben sözlerden değil, bakışlardan tırsardım. Bakışların arkalarını sezer, sezgilerim doğrulanana kadar mecburen bekler, beklerken kafayı yerdim.
Sayfa 38Kitabı okudu