Kafam çok dolu şuan ne yazacağımı ne hissettiğimi bilmiyorum. Ama tek bildiğim müthiş bir kitap olduğu...
İnsanı derinden etkilediği kendini onların yerine koyduğu bir kitap. Aşta engel yok aslında hayatımızda engel denen kelimeyi bizler çıkarıyoruz. Ve insanları hapsediyoruz bakışlarımızla. Tavrımızla...
Burdada Will ve Lou'nun arasındaki yavaş yavaş çekilmenin ve birbirlerine aşık olmalarını okuyacaksınız. Will bir kazadan dolayı hayatının devamını tekerlekli sandalyede geçiren bir insan. Lou da onun bakıcısı. Ama ileriki zamanda sadece bakıcısı olmuyor. Olmaktan çıkıyor daha doğrusu...
İlk baştaki düşüncesiyle birbirleriyle vakit geçirdikten sonra ki düşünceleri aynı değil. Ben mutlu bir son bekliyordum açıkcası. Çünkü kitabın arka kapağında " Mucizelere inanmıyorsanız durup bir kez daha düşünün..."
Bu cümleyi okurken kitaba biraz ara vermiştim. Çünkü göz yaşlarımı tutamıyordum son taraflara doğru. Dedimki herşey bitti gerçekten bitti dedim. Ama bu cümleyi o sırada okuyunca dedim kendi kendime. Mucizeden bahsediyorlarsa kesin bireyler yolunda gidecek... Ama öyle olmadı hayat istediğimiz gibi tahminlerimize, planlarımız bakmıyor. Kendi yazdığı gibi ilerlemiyor kimi zaman sen ne kadar çabalarsan çabala...
Güzel bir deneyim oldu benim için okunmaya değer bir kitap.
Birde küçük bir tavsiyem olacak. Kitabın sonlarına doğru sessiz sakin bir yerde tek başınıza okumanızı tavsiye ederim. Yoksa sizi ağlarken gördüklerinde size deli muamelesi yapmasınlar veya bir kitap yüzünden mi ağlıyorsun diye küçümsemesinler...
Sizi anlayan insanlar çok az olabilir...
Keyifli okumalar...
Jojo Moyes 
Senden Önce Ben 
Ferda ŞAHİNER ÖZCEVİZ
Sanırım öldüm ben
Anladım ki... Çocukluk her şeyi anlamazlıktan gelerek, her şeyin üstesinden gelebilme çabası idi. Aslında acımasız değildim, çâresizdim. Benim de gözyaşlarım var, nasırlaşmadı henüz vicdanım. Daha ben çocuğum efendi! Yoksa çocukluğumu çâresizliğe mi satıyordum? Bu basit bir adilik olsa gerek, kötülüğün en saf hali? Kendimi çok hırpalıyordum, bütün
Kimsin sen insan?
Aç gözlerini, zayıf ve kibir dolu insan, toz zerreciğinin üstüne güçlükle tırmanan zavallı karınca; kendi kendine özgür ve büyük olduğunu söylüyorsun, kendi kendine saygı duyuyorsun, hayatı süresince o kadar aşağılık olan sen, ve kuşkusuz alay etmek için, gelip geçen çürük bedenini selamlıyorsun. Ve sonra sanıyorsun ki, büyüklük adını verdiğin bir
Doğum travması,
Ne kadar büyük olursan ol, ilk başta salya kadar pis ve idrardan daha pis kokulu bir şeydin; sonra bir solucan gibi dönüşümler geçirdin, ve nihayet dünyaya geldin, neredeyse cansız olarak, ağlayarak, bağırarak ve bunca kez yardıma çağırdığın güneşten nefret ediyormuşsun gibi gözlerini yumarak. Sana yemek veriyorlar, büyüyorsun, filiz gibi boy atıyorsun; rüzgarın erken çağında seni alıp götürmemesi gerçekten tesadüf, zira neye maruz kalmıyorsun ki? Havaya, ateşe, ışığa, gündüze, geceye, soğuğa, sıcağa, seni çevreleyen her şeye, var olan her şeye. Bütün bunlar sana hakim oluyor, heyecanlandırıyor; yeşilliği, çiçekleri seviyorsun ve soldukları zaman üzülüyorsun; köpeğini seviyorsun, öldüğü zaman ağlıyorsun; bir örümcek üstüne geliyor, korkuyla geriliyorsun; gölgene bakarken bazen ürperiyorsun, ve düşüncen, hiçliğin esrarlarının içine daldığı zaman, ürküyorsun ve kuşkudan korkuyorsun.
Sel YayıncılıkKitabı okudu
İlk kez ağlıyorsun.
Bu seni daha da yalnız bırakıyor orada.
Zaman kavramı yok artık senin için.
Sessizce ağlıyorsun karanlıkta.
Sayfa 225Kitabı okudu
