İnce ince koparım
İlmik ilmik ettiğim yüreğinden
Taştan çalar kalbine vurdun yüreğime
Parça parça düşerim
Ellerimle büyütüp gözlerinle buluşturduğum sözlerime
Susarda düşerim
Düştüm yüreğinden damla damla
Karıştım çiçekler açtığım toprağa
Belki de bir tohum olurum toprakta yata yata
Kim bilir belkide kuşlar alır da karışırım gayba
Kimse bilmesede yüreğinden düştüm
Gönlünden kırıldım da düştüm
Acımasızca atılıp da dağıldım da düştüm
Gözyaşı olupta düştüm
Ateş olupta kor gibi düştüm
Ben senden hep düştüm
Sana yazdım sevdamı
İlmik ilmik harf harf
Gecem
Gündüzüm
Yazım
Kısım
Baharlarım
Sen sevdam
Adın aklıma
Adın kalbime
Nefesin tenime işlenmiş
Sevdam ellerini gözlerini
Teninin kokusunu unutmak mümkünmü...
Sevdam Sevdam Sevdam...
Şiir: Selami Yıldırım
Üç oda bir salona sığmayan bir yalnızlık bu
İlmik ilmik ömür varıma örülen...
Rahmetle...
Zorlu, ölüme gerçekten zorlu bir metanetle gitti. O kadar ki, hatta mahut gömleğin üzerine giydirilişinden sonra, kendisine dini telkinde bulunan hocanın, Arapça kelimeleri telaffuzda düştüğü hataları düzeltti. Kollarını arkadan bağlarken, başsavcıya son bir ricada bulundu. Ellerinin önden bağlanmasını istedi. Fakat bunun kanunen imkânsızlığı kendisine anlatıldı. İdam sehpasına, öz dedesi Gazi Osman Paşa'nın adına yazılan marş eşliğinde gitmiştir.Beraberce sehpaya doğru yürüdük. Ne masaya ne de masa üzerindeki sandalyeye çıkarken yardım istedi. Hatta heyecandan eli titreyen cellâda: "Oğlum ne titreyip duruyorsun? İlmik senin değil, benim boynuma geçecek" dedi. Sonra adetâ kendisini uçsuz bucaksız bir boşluğa atar gibi: "Allah memleketi korusun, haydi Allahısmarladık!" dedikten sonra, ayaklarının altındaki sandalyeyi itmek işini de kimseye bırakmadı. Boyu uzun olduğu için, ayakları masaya basmıştı. Cellât masayı itti. Ona bu kadarcık da iş düşmüş bulunmasaydı, Zorlu sanki asılmış değil, intihar etmiş olacaktı.
“Kalbimiz bize dokunan tek şeydir aslında. Kalbimiz bizi ilmik ilmik dokuyan şeydir aslında.”
Bereket
"Hayat bu her desen, her renk bizden.
Bir gayretle, yaşamı kilim gibi dokuyanlara hırka gibi örenlere.”
Gün cuma, güzel gün aşk ile bir ilmik daha, gülümse lütfen...