Elviyyə Babayeva
@imssunshiine
"Zaten muhitimden uzak duruşumun, vahşiliğimin bir sebebi de kitaplarda tanıştığım ve benimsediğim insanları muhitimde bulamayışım değil miydi?"
Azərbaycan dili və ədəbiyyatı müəllimliyi
Bakı Dövlət Universiteti
Azərbaycan/Bakı
15 Ağustos 2004
30 okur puanı
Temmuz 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
"Şöhrət düşkünlüyü elə bir hissdir ki, həqiqi kədərlə əsla uyğun gələ bilməz, bununla belə, bu hiss insan təbiətinə elə aşılanmışdır ki, ən qüvvətli kədər çox nadir hallarda ona üstün gələ bilər. "
Okur Takip Önerileri
"Kədərdəki şöhrətpərəstlik insanın özünü məyus, ya bədbəxt və ya səbatlı göstərmək arzusu ilə ifadə olunur; etiraf etmədiyimiz, lakin, demək olar ki, heç bir zaman ən kədərli dəmlərimizdə belə bizi tərk etməyən bu alçaq arzular bu kədərin qüvvətini, ləyaqət və səmimiyyətini məhv edir."
"Dərd insanı heç bir zaman öldürmür."
"Ancaq şiddətlə sevməyə iqtidarı olan adamlar şiddətli surətdə də kədərlənə bilərlər; lakin həmin sevmək tələbatı belə adamlar üçün kədərin dərmanı olub onu yox edir, bunun üçün də insanın mənəvi təbiəti onun fiziki təbiətindən daha canlı olur."
Elviyyə Babayeva tekrar paylaştı.
Sorgulanmamış bir hayat, yaşanmaya değer değildir.
Sayfa 55 - SokratesKitabı okuyor
Xanımın həyat yoldaşına məktubu.
"Mənim misilsiz dostum, bu həyatda mənə bəxş etdiyin xoşbəxtlik üçün sənə təşəkkür edirəm; orada Allahdan xahiş edəcəyəm ki, səni mükafatlandırsın. Əlvida, əziz dostum! Yadında saxla ki, mən ölsəm də, məhəbbətim səni heç bir zaman və heç bir yerdə tərk etməyəcəkdir. "
"Mən sizinlə olmayacağam, lakin möhkəm əminəm ki, mənim məhəbbətim sizi heç bir zaman tərk etməyəcəkdir və bu fikir mənim qəlbimi o qədər sevindirir ki, yaxınlaşmaqda olan ölümü sakit və qorxusuz gözləyirəm."
"Mənim qəlbim sizi sevmədən döyünə bilməz, ancaq inanıram ki, qəlbim əbədi yaşayacaqdır, təkcə ona görə ki, mənim məhəbbətim kimi bir hiss nə zamansa bitməli olsa idi, onda əmələ gələ bilməzdi."
"Utancaq adamlar ona görə iztirab çəkirlər ki, başqalarının onlar haqqındakı rəyini bilmirlər; bu rəy aydın surətdə ifadə edilər-edilməz iztirab da yox olur."
Mənim bu şəhərdə kimim var axı;
Hər qapı döyməyə əlim gəlməyir.
Üzümü taleyə tutub gedirəm,
Tale də həmişə üzə gülməyir...
Ayağım altında tanış səkilər,
Önümdə açılan mənzərə bozdur.
Çoxdan köhnəlibdir əynimdəkilər,
Qarşımda sənmisən,
xəyalınmıdır?
Sevdalı könlümün soltanı dostum!
Gördüyüm röyamı,
vüsalınmıdır?
Nigaran qəlbimin cananı dostum!
Sənmisən başımı oxşayan öylə?
Saçımda dolaşan
"Necə olmuşdu ki, mən ona yaxınlaşmamış, onu müdafiə etməmiş və ona təsəlli verməmişdim? Yuvasından yerə atılmış dolaşa balasını və ya hasarın dalına atmaq üçün aparılan küçüyü, aşpaz arvadın şorba bişirmək üçün kəsdiyi toyuğu gördükdə məni hönkürtü ilə ağlamağa məcbur edən o mərhəmət hissi necə olmuşdu?"
"Böyükləri insanlarla münasibətlərində ehtiyatlı və soyuq olmağa məcbur edən o acı sınaqlardan hələ çıxmadığımız üçün böyükləri təqlid etmək kimi yalnız qəribə bir arzu üzündən özümüzü zərif uşaqlıq məhəbbətinin pak zövqlərindən məhrum edirdik."