O inançsızlar, benliklerinin tutsağı olduktan sonra kendi nefislerini Rab'leri gibi görürler.
Sayfa 38Kitabı okudu
1K Hakkında bazı görüşlerim, lütfen okuyun size bir şeyler söyleyin...
Güzel dostlarım ve arkadaşlarım. Bizler okumuş kültürlü insanlar mıyız? Eğer öyle isek, neden öyle davranmıyoruz? Neden kitap okuyan insanlar olarak birbirimizle anlaşamıyor, konuşamıyor, kaynaşamıyor, şakalaşamıyoruz. Niçin bu kadar yabani ve iletişimden, sevgiden yoksunuz? Kendine en zeki diyen kesim, inançsızlar yani ataistler bile nefret içindeler. Zeki insan, nefret taşır mı? Zekiler bilir ki, nefret, öfke barındırır ve bu durumda olan insanlar, nefretleri ve öfkeleri kendilerini bitirir. Bir kadına kitap hakkında soru sorarsın, sorudan kaçar seni engeller. Bir kadına şaka yaparsın, seni azarlar ya da engeller. Bazı insanlardan kitap hakkında bir görüş alabilmek adına kırk takla atıyorum, bukalemun gibi renklere giriyorum. Ben kitap hakkında fikir edinemeyeceksem, şakalaşıp, gülüp eğlenemeyeceksem, yani kaynaşıp, mutluluğumu, sevgimi, kitap dostu bir kardeşim ile paylaşamayacaksam, biz nere gidelim. Herkes kendine mi insan yoksa? Bilmiyorum ama toplum olarak, iletişim bozukluğu var! Birbirimizden çok kopuğuz, davranışlarımız yapmacık, söylediğimiz sözlere, inandığımız ideolojilere bile uymuyoruz maalesef. Arkadaşlar, lütfen söylediklerimi şahsi almayın, benim hiç kimse ile şahsi sorunum olmaz, olamaz! Söyleyeceklerim bunlar, sevgilerimle...
Dindarlık, bir büyük kudret karşısında kendi güçsüzlüğünü kabul etmeyi, o büyük kudret dışındaki her insanın eşit olduğunu içine sindirmeyi, bir büyük kudret karşısında güçsüzlüğünü tevekkülle sırtlayıp tevazünün sınırlarını aşmamayı gerektirirken, bunlar Allah’ın adından kendilerine pay çıkartıyorlar. İnançları onları mütevazı değil tam aksine gururlu yapıyor. İnançlarını bir süs gibi boyunlarına takıp bununla övünüyorlar, Allah’la kendi aralarındaki ilişkiyi, insanlarla aralarındaki ilişkilerinde kullanıyorlar. İnanç, onların ‘nefsini’ terbiye etmiyor, aksine onların ‘nefsi’ bu inançla oburlaşıyor. Kendi inançlarının gerektirdiği gibi ‘ödülü’ Allah’tan değil diğer insanlardan bekliyorlar. Öteki dünya’ çoktan çıkmış akıllarından, akılları tümüyle ‘bu dünyada’ ama bir ‘mümin’ olduklarını iddia ederek diğer insanları küçümseyip bundan da dünyevi bir tatmin sağlıyorlar. Bizim gibi inançsızlar, hayatın bütün mihnetiyle, yok olmanın çaresizliğiyle, sevdiğini bir sonsuzlukta yitirmenin kederiyle, hiçbir güce sığınmadan, hiçbir güçte çare aramayarak tek başına boğuşurken, onlar hem bütün çaresizliklerinin ıstırabım Allah’a yüklüyorlar hem de cennetin kapılarının kendileri için açık olduğunu iddia edip en büyük ‘küfrün’ içine batıyorlar. Dinciler tevazuyu , tevekkülü çoktan unuttular. ‘Ey müminler,’ dememiz gerekiyor, ‘siz söyleyin, tevazu olmadan din olur mu?’
Sayfa 40 - E-kitapKitabı okudu
“Dindarların ve ahlaksızların doğal olarak birbirlerini buldukları bir gerçektir… Kanıt için çevrenize bakmanız yeterlidir. Edebiyattaki en iyi genelev sahneleri, istisnasız, dindar inançlılar ya da dindar inançsızlar tarafından yazılmıştır.”
· Can Yayınları · Aralık 2019 (İlk yayınlanma: 1935) ·Kitabı okudu
