İnsan geride bıraktıklarını özler, sahip olduğundan sıkılır, ulaşamadığına tutulur. Genelde ulaşılmaz olan hep aşk olur...
insan bir seye cok
baglandiğinda benligi
teslim olur ve dengesiz
hareket eder Fakat insan
hayatı boyunca amaç arar ki
yasam değer kazansin, Ne
ugruna yasarsanz yasayin
acI kaçnilmazdir AcisIz
hayat anlamsız ve keyifsiz
bir bos kaptr. insanı kotü
yapan düşünce değil kötü
hislere boyun eğmesidir
İradesiz insan acıya yenik
düşmüş sevgiye ise
hasrettir. BúDünya da
insanin kendi olması
resmen aciya kucak
açmasidır. Aciyi kucaklayan
kendini keşfetmiştir.( Set amon)
Okumayan insan, hayata tek bir pencereden
bakar, bildiği ezber cümlelerle olayları yorumlar
ve dar kalıplı bakış açısına sahip olur.”
Derler ya Albayım, umut ederiz de geçer diye. Ama işte, bu acılar bir türlü geçmiyor be Albayım... Hayatım film şeridi gibi önümden geçiyor, her anı, her duygu birbirine karışıyor. Ama içimdeki bu ağırlık, bu hüzün bir türlü dağılmıyor Albayım. Albayım, bazen kendimi kaybediyorum. Bu acılar içimi sarhoş ediyor gibi hissettiriyor. "Bir insan ne zaman gülerse, o zaman insan olur," der ya Atay. Ama içimdeki gülümseme bu günlerde kayboldu gibi. Kabullenmek zor Albayım, anlamak da. Acılar içimi kemiriyor.
Birgün mutlaka.
Bu gün seviştim, yürüyüşe katıldım sonra
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür
gümbür bir telaş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne
güzel, düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz
