Yeni bir hikayeye başlamak, yeni bir kitap, yeni bir müzik dinlemekle başlamalı insan her defasında. Eğer ki mümkün olsaydı olması gereken anda olurdu. Kalması gereken kalır, akması gereken gözyaşı akar, gitmesi gereken o gemi gider. Hayat hiçbir zaman ayrılık tanımaz. Başlangıçlar ve bitişleri bir tutar. Fani olan ebedi olandan ayrılır. Bu kaçınılmazdır. Peki bundan sonra geriye ne kalır? Saygı? Bu baştan tükendiyse. Sevgi? Onu neyle itham ediliyorsa. Çaba? O baştan yitikse. Güven? O artık yorgunsa. Gizlilik? O zaten hiç gelmedi…
Yağmura dair...
Yağmurlar sessizce yağsaydı eğer bu kadar güzel diyebilirmiydik? yine de müzik eşliğinde seyretmek de ayrı güzel. Mutlu olunan zamanlarda özellikle, ama zihin yorgunsa, kaderdeki önü görülmez yolları yürümek sırası gelmişse. Yağmurun kendi sesi daha güzel o zaman. Zihni öyle bir rahatlıyor ki. Hele ondan ders almak. Yağmurun biteceği gibi her şeyin de biteceğini bilmek, yağmurların ardından aydınlık gökyüzü ya da renk cümbüşü Allahın cemalininin yansımalarından bir gökkuşağı görmek, görmeyi istemek... Kaderin bu önü kapalı, kalbi yoran anların geçeceğini tabiatdan örnekle keşfetmek, fark edilmişse de anımsamak. Yağmurun kendi sesini duymak, örnek alıp akışa uymak, göklerden gelen karara, kadere boyun eğmek, kabullenip sabretmek . Tarifsiz bir teslimiyet, bundan doğan özgürlük. Rahmet ve nimet, bolluk ve besleyeni görmek tüm yeşili ardından hayvanı, beşeri . Yağmur bile delil, yağmur dahi şiir. Yağmur deyip geçmek düşünmemek, kalp gözleriyle görememektir. Rabbim bizleri bu günlerde hiç yağmursuz bırakmasın. Tefekkürle kalın.
İnsan yorgunsa eğer ve ertesi gün uyanması için bir sebebi varsa yaşam ne güzeldir diye düşünüyor. Bu bilgiye nadiren sahiptir insan , her seferinde boş , beyhude bir varoluşa uyanır , bazen buna uzun süre dayanamayacağını düşünür .