_Kendine gülmeyen ustaya şaşarım. Güler geçerim ona işte. Öz evimde yaşarım. Benzemem hiç kimseye.
_İnsanın kendine gülebilmesi; şimdiye değin, en iyiler gerçek anlamından yoksun kaldı bunun; en yetenekliler ise bu konuda bir deha göstermediler. Belki de kahkaha, bilgelikle birleşecek, geriye yalnızca "şen bilim" kalacaktır. Şu anda
Aşk mı / Sevgi mi…
Aşk, sevginin kanatlarında insanın yükselişidir. Bu yükseliş birkaç kademe sevgide kendini gösterir:
Sevgi ile aşk arasındaki fark hâkimiyet derecesiyle ölçülür. İnsan, gönlündeki hâle hakim olabiliyorsa buna sevgi denir. Ama gönlündeki hâl insana hâkim ise onun adı aşk olur. Sevgide irade vardır, ama aşkta irade elden gider.
Üstelik aşktaki insafsızlık, aşkın büyümesine vesile olur. Hiç bir âşık yoktur ki bana bu kadarı yeter deyip (aşkta insaflı davranıp) aşırı duygular beslemekten vazgeçsin. Kaldı ki aşkta yok olmak, insanı dünya endişesinden kurtarır; hayatı güzelleştirir. Dıştan bakıldığında aşk ile acze düşmek ve zebûn olmak gibi görünen bu hâl, aslında her âşıkın ulaşmayı istediği en son noktadır. Çünki aşk gelince irade gider ve irade gidince sorumluluk ortadan kalkar. Sevgi, insanın hükmedebildiği duygudur; ama aşk insana hükmeden, insanı hükmüne alan duygudur.
Aşkta yok olmak, insanı dünya endişesinden kurtarır; hayatı güzelleştirir. Dıştan bakıldığında aşk ile acze düşmek ve zebun olmak gibi görünen bu hâl, aslında her âşığın ulaşmayı istediği en son noktadır. Çünkü aşk gelince irade gider ve irade gidince sorumluluk ortadan kalkar. Sevg, insanın hükmedebildiği duygudur; ama aşk insana hükmeden, insanı hükmüne alan duygudur.
Sayfa 23 - Kapı Yayınları - 10. BaskıKitabı okudu
