İnsanlarımız hasret kaldı samimi sohbetlere, bir güler yüze. Gülsen ne olur sanki, bir şey mi eksilecek senden? Halbuki sen güldükçe artar. Karşındaki güldükçe artar. Bir tebessüm ya zor değil vallahi. Geçen gün yolda giderken bir teyzeyle bakıştık. yolda karşılıklı yaklaşıyoruz. Tam yanaştım ben erken davrandım selam verdim. Teyze de aldı selamımı. Sevabı sen kaptın dedi. Ben de gülerek erken davrandım ben dedim. Güldüm. Sen dedi, ne kadar güleç yüzlüsün nerelerdensin kimlerdensin dedi. Buradanım teyze dedim. Şurada oturuyoruz. Ya felan dedi sonra ayrıldık. Gönül almak bu kadar. Bil samimi gülüş ufak espriler insanların gönlüne muhabbet sağlıyor. Karşındaki de sana öyle davranıyor ve günü güzel geçiyor. Tavsiyem, selamı aramızda yayalım. Ve gülümseyelim, mutlu olalım 🤗
Akademisyenler Üzerine.
Bakkalda dağıtılır gibi memleketin dahilinde akademik kariyer hedefleyen alanında uzman veya uzman olamayan insanlar, ne yazıkki ''Profesör, doçent, dr.'' olabiliyorlar. Nasıl ki önceden üniversite mezununa toplumun seçkin, aydın insanı diye nitelendirirken önümüzdeki 50 yıl içinde ''Profesör, doçent, dr''
Gereğinden fazla merak ters tepiyor. Bazen ne halin varsa gör modunda olmak gerekiyor sanırım. İnsanlar, insanlarimiz.
Insanlar, insanlarımız...
Millet yorumlarda birbirine saldırıyor, birbirine yürüyor... Ben birinin bir yorumunu kendi hayatımda da benzer bulup aklıma gelen şarkıdan alıntı yapınca engel yedim :)
Bizimkiler değil.
Doğru söyle. Bizim insanlarımız cahil mi, değil mi? Seni duyamıyorum.
Evet, cahiller; fakat bu kimin suçu?
Aptallıklarının.
– Andrei Rublev (1966) 🎬🎞️
Sözde mütedeyyin insanlarımız şeriata teslim olmak yerine şeriat getirmek, yeniden büyük medeniyet kurmak gibi dünyevi heveslerle; kafalarında kuyrukları birbirine değmeyen kırk tilki dolaştırıp, sonunda kurnazca dinlerinden olmayı başarıyorlar.