Dolayısıyla yapılacak en iyi şey sokağa çıkmaktı, yani şu küçük intihar. Uykuyu fethetmek ve tıkınmak için herkesin küçük çapta kendine özgü yol yordamı vardır. Ertesi günkü kayıntı paramı kazanabilecek yeterli gücü toplayabilmem için eninde sonunda uyumam gerekiyordu. Canlılık kazanabilmeliydim, salt yarın bir iş bulmaya yetecek kadar ve o arada, uyku bilinmezini derhal aşabilecek kadar. Uykuya dalabilmenin kolay olduğu sanılmasın sakın, insan her şeye kuşkuyla bakmaya başlamayagörsün hele, özellikle de size aşılanan bunca korku varken.
Sayfa 228Kitabı okuyor
İntihar süsü vermek istiyorum kendime Yılbaşında falan hediye olarak
Bir mektup falan yazsam sana...
Kalbine mektup yazamıyor insan
''Partilerimizi veriyoruz, tek başımıza yaşamak için ailelerimizi terk ediyoruz; yeteneklerimiz olsa da, elimizden gelen çabayı göstersek de, en olmayacak umutlar beslesek de dünyayı değiştiremeyecek kitaplar yazmak için uğraşıyoruz. Hayatımızı yaşıyor, isteğimizi yapıyor ve sonra da uyuyoruz; işte bu kadar basit ve kolay. Bazıları camdan atlıyor ya da boğularak intihar ediyor ya da hap yutuyor; çoğu kazayla ölüyor; ve çoğumuzu, büyük çoğunluğumuzu, bir hastalık yiyip bitiriyor ya da eğer şanslıysak, zamanın kendisi.''
Böyle anlardan söz etmek yanlış bir şey, tekrarlarını arzulamak ise intihar.
Her şey intihar. Yaşadıklarımız, okuduklarımız, düşündüklerimiz...
Ama yine de ben mutsuzluk pahasına da olsa öğrenmek için çabalayalım istiyordum. Tehlikeli yoldan gidenin cesareti olmalıdır, yoksa döner kuzu gibi işine bakar. Diyelim ki döndünüz, bu hasta deyip sizi terk edenler olur. Bunun da iki şıkkı var; ya dayanırsınız ya da intihar edersiniz... Başınızı ağrıtmayalım, bu uzun hikaye.
