Uçsuz bucaksız bir düzlük
ortasında
bir sandalye bir ben
her yer lapa lapa
ve alnıma düşen beyaz buz pamuklari
etrafta çıt yok
sadece yağan kar , ben ve sandalyem
hüznü düşünüyorum
mutluluğa inat hüznü
herkes mutlu olabilir
belki bir gün .
ama hüzün yalnızca benim
çünkü kalbim var
çünkü hüzün en çok kalbi olana
ellerimin kirmiziliginda bir avuç kar alıyorum yerden
ceplerimi dolduruyorum
Ölürken yanımda bir avuç kar götürüyorum
Bir avuç kar yalnız bana yakışır çünkü ..
..
İ..