İrem Coşar
@iremizz01
Okyanusta ölmez de insan,
Gider bir kaşık sevdada boğulur..
Bursa
Adana, 28 Ocak
7 okur puanı
Temmuz 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
O ne itaat, o ne yalakalık, ne dalkavukluk, ne gurursuzluk ve ne sefil bir aşağılanmaydı öyle!
Ah sevda bahçemin tutsak çiçeği.
Ben seni oraya hapsettim.
Seni hapsettim kırık bir aşk şarkısı eşliğinde.
Hüzne buladım seni.
Deniz meltemlerini okşayan saçlarını hapsettim kalbimin kıvrımlarına.
Ordasın artık.
Oradasın ve ne kadar olman gerekiyorsa. "🪸
Okur Takip Önerileri
Çocukluk gökdeleninden
Ağır bir çökme töreniyle
Alt-üst-bir yüzeye iniyor
Ağlarken kapanıyor toprağa
Bütün yüksekliği açık düşlerin.
Büyüyor...
Buda Geçer"...
Diyeceksin..
Geçecek Elbet..
Sonra "Buda Geçer"
Diyeceğin Başka Şeyler Gelecek...
HAYAT BU...
Hepsi Geçecek Ama"Burda Geceler Hiç Bitmeyecek...!!!
Hayat hata, herşey yalan
Geçmiş yok, gelecek yok.
Geriye kalan herşey boşa
Çaba...
Uğraş bir gün daha, tamam.
Uyan. Yıllar ezer, canın yanar.
Devam. Zorla, sıkıl, dayan
Dayan. Gelir geçer zor zamanlar
Geçer; gelir birgün daha, tamam
Uyan. Herkes gider, sevgi kayıp
Huzur eksik, stres bolca, hüzün bolca
Derler: " Yaşa doya doya bugün "
Tamam, bugün geçer, Peki sonra?
Yankıların her yerde
Sabahladım bilmediğim bir yerde
Ölmeliydim belki de
Çok sıkıldım gerçekten.
Ne anladın dün anlattıklarımdan? • Ya sen ölecekmişsin, ya o adam.
- Aferin. Söyle bakalım, sen olsan ne yapardın? • Belki o can simidi ikinize de yeterdi.
Bir tokat. - Ben olmasam, sen de yoktun. Anlıyor musun?
. Evet baba.
- Şimdi söyle bakalım, sen ne yapardın?
⚫ Ben de senin gibi yapardım baba.
Şimdi düşünüyorum da, belki de kötülüğü ağır basan bir vicdan topalıydı babam, hepsi bu.
O da kendi babası yüzünden.. O da kendi babası yüzünden..
Sonuçta hepimiz, hayatta kalanların çocukları değil miydik?
Savaşlar, depremler, kuraklıklar, katliamlar, salgınlar ve kavgalardan sağ çıkanların çocukları. Dolandırıcıların, hırsızların, katillerin, yalancıların, batan bir gemiden ilk kaçanların ve de başkalarının ellerindeki can simitlerini söküp alanların çocukları. Sağ kalmayı bilmiş olanların. Sağ kalmak için her şeyi ama her şeyi göze almış olanların. Bugün hayattaysak eğer, soyağacından birileri 'Ya o, ya ben!'
dediği için değil miydi?
Sonuçta, beni de bu hayata iki ceset taşıdı: Biri yaşama, diğeri yaşatma isteği. Birini babam, diğerini annem istedi.
Evet, bu benim.
İntihar etmeyi hiçbir zaman düşünmedim.
Sadece bir ara... Hissettim. Şimdi kendime bir hikaye anlatacağım ve artık sadece buna inanacağım. Çünkü ne zaman dönüp baksam geçmişe,
görüyorum ki yine değişmiş. Hiçbir şey yerinde durmuyor bu hayatta.
Hiçbiri memnun değil yerinden. Belki de hiçbir şeyin yeri yok aslında.
Onun için sığmıyorlar, bıraktığın çukurlara.
Öyle herkes tanımaz beni.
Sorsan çoğu egoist, kendini beğenmiş, bencil derler. Kimse bilmez içimde kendimle savaştığım şeyleri. Kimse bilmez en büyük kavgalarımın kendimle olduğunu. Öyle herkes anlamaz beni. Bir kaç kişi vardır duvarlarımı örmediğim. Bir kaç kişi vardır yaralarımı bilen. Öyle herkes sevmez beni. Duvarlarımı aşamayıp vaz geçerler benden. Öyle herkes bilmez içimdeki o küçük çocuğu. O sevgiye muhtaç, o ilgi hastası, o kimsesiz çocuğu. Öyle herkes bilmez yalnız birisi olduğumu. Çoğu kişi kalabalık bir çevrem olduğunu düşünür, bilmezler o yapayalnız tarafımı...
Defalarca geçti gözlerimin önünden hayatım,
İnsan,
Unuttuğu bir çok ölüm yaşarmış onu anladım.
Adımlarım daha yavaş ve zonkluyor yürüdüğüm yollar
Değmezmiş sevgiyle tutunduğum kollar.
Çöksede karanlık en umulmadık zamanda,
Ve kapansa da kapılar ardına kadar,
Soluduğum hava kurşundan da olsa ,
Kalbim attıkça umudu yumruğum bileceğim...
Ufkunu görmediğim denizin ucunda yüksek dalgalara düşen yıldırım çarptı beni. O yüzden kalbimin en yüksek uçurumdan bağırarak söylüyorum, lütfen beni dirilt ve tekrar öldür. Yoksa acısı dinmeyen bu bedenin ölmeden çektikleri toprağı pisleyecek 🥀
"Herkes herkessiz yaşayabilir."
