Kendi içinde sarih olamamasına mukabil, hadiseler karşısında pek de yanılmayan bir realite duygusu elde etmişti. İmparatorluğun içindeki çıkmazı çok iyi görüyordu. Çok defa yanındakilere: "En faydalı ilaç bile bazen bir hastayı öldürür; iş mukadder seyrini almasın yoksa..." diyordu. Ona göre imparatorluk bu kaderin yoluna girmişti. En faydalı teşebbüsler bile onun için zararlı olacaktı.