“İş, ehil olmayana verilince kıyameti bekle…”
(Hadîs-i Şerîf)
ne kadar tanıdık. .
Hz. Peygamber (sas): "Emânet zâyi edildi mi kıyâmeti bekle!" buyurdu.
Bedevî; “Emânet nasıl zâyi olur?” dedi.
Resûlulah sallallahu aleyhi ve sellem de; "İş, ehil olmayana verildi mi kıyâmeti bekle!" buyurdu.
(Buhârî, İlim 2)
Yaşama zamanının yokluğunda, kayıp zamanı, yani çalışmanın ziyan ettiği hayatı telafi eden tek şey paradır. Oturduğumuz evler, sürdüğümüz konforlu arabalar, gidebildiğimiz lokanta ve eğlence mekânları, aldığımız ıvır zıvır, çalışma köleliğimizi meşrulaştırır. Ama ya onlar da ruhumuzdaki sızıyı dindirmiyorsa? Ya bunlara sahip olmak için ortaya sürdüğümüz pey, yani ömrümüz, bizim için daha kıymetliyse? Hayat geri gelmiyor. İnsan, ruhunu özgürleştirmeyen, kendisine bir ifade imkânı sunmayan, kendisini gerçekleştiremediği işlerle tatmin bulmuyor. Ruh istiyor ki kendi hikâyelerini
anlatabilsin. Hikâyeleri başka insanlara çarpsın, onlarda çoğalsın, kendisine geri dönsün. Çağdaş iş yaşamı ve şirket köleliği ise disipline dayalı. Göreceğiniz düşlerin bile birbirine benzediği, kılık kıyafet, jest ve mimik, şaka ve konuşmaların birörnekleştiği bir disiplin düzeni öngörüyor.
Buna ‘narsistik kafes’ diyor bir yazar
