Coğrafya Kaderdir sözünü fazlasıyla hissettiren bir kitap. Kelamın Çocuklarının (Ezidi) IŞİD tarafından gördüğü zulümleri ve daha birçok ahlaksızlığın yaşandığını anlatıyor.
Bu kitabı okuduktan sonra ülkemize gelen mülteciler hakkındaki fikirlerim sarsıldı ve birer birer yıkılmaya başladı. Şarkta yaşanan bunca olaylara karşı insanların bu zulüme karşı sessizliğine ne denir ki...
Son zamanlarda dünya gündemine oturmuş ISID terörüne kameralar arkasinda bilinmeyenleriyle yer vermiş kitabında yazar. Bir kadını tecavüz ederek "muslumanlastirmak". Müslümanlar gerçekten kitabimiz okumuş olsaydı zaten din uğruna bu savaşlar çıkmayacaktı. Ezidilerin ISID'ten neler çektiğini çok çarpıcı anlatmış Zülfü Livaneli. Yalnız bunu okurken ruh halinizi iyi belirlemeniz gerekiyor. Çünkü ya gerçekleri okumaktan nefret edeceksiniz ya da kendinjzi bu dramın icinde hissedip kahrolacaksınız!
Ben bir insandım
Kitabı bitirmemin üzerinden bir saat civarı geçti. Hala " Ben bir insandım " cümlesi aklımın bir köşesinde ateşini koruyor vaziyette bekliyor beni . Yazmasam içim rahatlamayacak gibi . Ezilen halkın hislerine ortak olup ta başkalarına aktarmasam icimde ukte kalacak gibi yazma ateşi beni çembere almış biçimde bekliyor beni .
Nasıl başlasam anlatmaya nasıl yaşadıklarına ortak olupta aktarsam sizlere aklim da en ufak bir fikir yok .
Asla bir insanın hislerini tam olarak anlayamayız. Anlasak bile gerçek anlamda hissedemeyiz , önce yaşanılan olayı yaşamak lazım. Gerçek anlamda kitabın karakterinde olduğu gibi IŞID ( ıslam kelimesinin girmesinden rahatsiz olmakla beraber başka bir deyiş bulamıyorum) zulmünde yaşamış iki gözü kör çocuğunun kimden olduğunu bile bilemeyecek bir işkenceye maruz kalan Meleknaz ın yaşadıklarını yaşayamayız elbette düşünerek az buçuk hayal kurarak hissetmeye çabalayarak bir yerlere varmak gerekir. Öyle çok birikmiş ki icimdekiler - insanin insanlığa yaptığı zulüm- ne kadar yazsam ne kadar haykırsam ve bunları beraber yapsak olmuyor ınsanlık uyanmıyor. Dün akşam başladığım kitabı bu akşam bitiriyorum ve asla dün ki ben ben değilim ve olmak istemiyorum.. nenelerimizin okuyun evlâdım okuyun memur olun cümlesinin yerine "Okuyun arkadaşlar ciddi anlamda okuyun, okuyun ki gerçek bir insan olun "
Huzursuzluk
Ezilenlerin olmadığı,adaletin gerçekten olduğu bir dünya var mı paralel evrenlerin herhangi birinde bile acaba ?
Nasıl olsun ki ? İnsan yok mu o evrenlerde de...
İbrahim,plazada sıkışan ruhunu huzursuzluğundan kurtarmak için ,kendini arayan ve sonunda öldürülen Hüseyin'in öyküsünde,Mardin'de kendini bulan gazeteci.
Meleknaz,yardıma muhtaç olan ama olmayan ,insanı ,özünü tanıyan ,insana karşı ördüğü zifri karanlığı delecek herhangi bir ışık hüzmesine dahi izin vermeyen,çelik gibi gururu olan,acının ötesine geçmiş bir kadın.
Hüseyin,Dünya'nın doğusundaki cahilliğin yaraladığı,batısındaki kinin öldürdüğü son sözleri binlerce yıllık insanlık tarihinin imbiğinden süzerek söylediği ''ben bir insandım'' olan özgeci bir genç.
Yazar sonunda belirttiği üzere Avrupa ile IŞİD arasında sıkışmış Ezidiler haberinden etkilenerek yazmış bu kitabı sanırım.İyi ki yazmış ama sonuç olarak hiçbir gerçek değişmeyecek elbette.Kapak bu mesajı gayet güzel vermiş bizlere.
Bir avuç azınlığın kendi geleceği için koca coğrafyalar ve oradakilerin kaderleri ile oynadığı replik hep tekrar edecek,Mehdi gelene kadar...
Sınırımı aşmak istemiyorum ama Mehdi 7.günün özrü müdür acaba diye de sormadan edemiyorum kendime !
insanlık kimliginin kriminal bir testten geçerek tekrar özüne seyahatine bir kez daha tanık olduğum bir düşünsel serüvendi doğrusu...Bu serüvende dinler sadece bir yol olmaktan öteye geçemedi. insanlık aslında tek bir dindi..mezopotamya hep ilgimi cekmis bir yer olmasi yanisira sunnilikten sapma bir mezhep olan yezidilik hakkinda biraz daha bilgi sahibi oldum diyebilirim.isid yezidilik hristiyan fanatik dini gruplarin din anlayisina baktigimda Bana birden rum suresi 30 u hatırlattı.ne diyordu "O hâlde sen yüzünü, eski inançlarını terk eden biri olarak dine, insanları üzerine ilk olarak yoktan yaratmış olduğu Allah'ın fıtratına doğrult. Allah'ın oluşturuşunda değişiklik söz konusu değildir. Dosdoğru/ ayakta tutan din, budur. Fakat insanların çoğu bilmiyorlar.
Bir insanın hem müziği, hem yazıları, hem de ruhu güzelse o adam Livaneli'dir!
.
Çok akıcı, gerçekçi ve üzücü bir roman okudum.
.
Mardin'de, Mezopotamya topraklarında doğmuş büyümüş İbrahim gazeteci olmuştur ve yıllardır İstanbul'da yaşamaktadır. IŞİD'in terör estirdiği Mardin'de çocukluk arkadaşı Hüseyin'in ölüm haberini almasıyla geçmişine, memleketine döner. Burada İbrahim'in gözünden bilhassa din yüzünden yapılan zulümleri, haksızlıkları, insanlığın eriyerek son buluşunu bir kez daha gördüm. Yine de İbrahim karanlıkta küçük bir ışıktı insanlığa dair, bir umut.. Okurken öyle alıp götürdü ki, iliklerime kadar hissettim. Kapağı kapattığımda tek bir cümle kalmıştı aklımda: "Ben bir insandım."