Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
·
Puan vermedi
Yaşamı boyunca nasıl hareket etmeliydi insan? Ya gerçekten yaşadığını sandığı bütün her şey boşsa? Ya gerçekten öldüyse? Ya sadece kendini kandırıyorsa yaşadığına dair? Kitap İvan İlyiç’in ölüme yakın yapmış olduğu vicdan muhasebesini anlatıyor. Sahi ölüme yakın mı yapılıyor bu hesaplar ? Ölmeden çok önce düzelemez mi insan? İçsel sorgular, pişmanlıklar, keşkeler… Yaşam tam da böyle sonuçlanmıyor mu genelde? Herkesin bir keşke ile başlayan yaşamı olmadı mı?
Uzun kitap okumanın büyüsü üzerimde çok güçlü bir etkiye sahip, hiç yoktan bir hayranlığa sebep oluyor. Böyle olmasına şaşacak değilim çünkü alışkanlıklarına sarılan bir adamım. Hatta ben yaşadıkça öyküsünü okuyacağım bir karakter olsun isterim. Bunun için küçük bir kandırmaca biliyorum gerçi. Güncel bir yazarı, özellikle günce türünde takip
uyanır, “her sabah parlak işler tasarlar ve gün boyu budalalık eder.” Tıpkı hepimizin hayatımızın bir noktasında yaptığımız gibi. Kitabı ilk elime aldığımda “tembelliğe dair bir kitap, sıkılmam umarım” demiştim ama Oblomovluk hali tembellik midir yoksa sisteme karşı bilinçli bir karşı duruş mudur diye düşünmeden edemiyorum. Eğer hepimiz Oblomovsak ve kitabı okurken hepimiz Oblomov’a bu kadar kızıyorsak, bir durup düşünsek fena olmaz mı? Kitapta olay örgüleri aslında fazlasıyla sade, ama Gonçarov’un dildeki ustalığı kitabı inanılmaz sürükleyici kılıyor. Gereğinden fazla yapılan betimlemelerin akıcılığı öldürdüğüne inanan ben, kitabı okurken betimlemelere hayran kaldım. Betimlemeler kitap boyunca benim kendimle yüzleştiğim, yer yer hesaplaştığım ve aynı zamanda okuduğum metinden inanılmaz keyif aldığım bölümlerdi. Gançarov, nasıl başarmış inanın benim de aklım almıyor, dağı taşı sayfalarca betimlemeden bizi anlattığı ortamın içine çekmeyi ustalıkla başarmış bir yazar. Okuyucuyu fazlasıyla sade ama bir o kadar da dolu dolu sayfalarda sürüklemek Gonçarov’un çok büyük bir başarısı. Kitabı okurken dil sizi kesinlikle sıkmıyor, aksine tam anlamıyla içine çekiyor.
Yazar karakterleri analiz ederken okuyucuyu bunaltmadan öyle derin tasvirlerde bulunmuş ki, kitabı okurken size eşlik eden karakterler yer yer kızdığınız yer yer anlayış gösterdiğiniz birer dostlarınız haline geliyorlar.
İçinizdeki Oblomov’dan kurtulun!
Eğer kitabı okurken kendimizi bu kadar Oblomov hissediyorsak ama bir o kadar da Oblomov’a kızıp sinirleniyorsak dönüp kendimize bakmamız gerekmez mi? Gerekir!
Keyifli bir klasik
Kitabı yorumlamadan önce biraz Tolstoy hakkında yazmak istiyorum. Tolstoy benim için "Klasik okumaya nerden başlamalıyım?" diye soranlara verdiğim "Tolstoy'un kısa romanlarından başlayabilirsin" cevabım aslında. İşte bu kitap da bu önerilenlerden biri olur. Tolstoy'un o akıcı ve rahat diliyle birlikte okuyucuyu yormayan, bir adamın ölüm sürecindeki hislerini hayat hikayesini de araya katarak anlattığı keyif veren kısa bir roman. Keyifle okudum.
Geç okunan dünya klasiklerinde bugün..
Rus yazar İvan Turgenyev'in gördüğüm kadarıyla en çok okunan ve ilgi gören eseri. Sevdim ancak bayılmadım. Yazarın üslubu, kurgusu, betimlemesi vs. gayet yerinde ve keyifli. Yarattığı "Bazarov" karakteri üzerinde tartışılacak türden. Benim fikrim salak bir karakter, günümüzde böyleleri biraz evrildi ancak hala varlar ve önümüzdeki çağda da olacak gibi görünüyor.. Yazarın ne tür mesajlar vermek istediğini anladım, önemli bir eser mi tartışılır ancak okunması gerekiyor. Turgenyev'in dili akıcı.. eğer sıkılıyorsanız muhtemelen kitap okuma alerjiniz vardır.
Ivan İlyiç'in Ölümü
Ivan ilyiç ölümü çok ince yaklaşık 90 sayfalık rahatlıkla okunabilecek bir roman.Romanda, aslında insanların çalışma hırsıyla,para kazanma, yenme arzusuyla ömrünü yiyip bitirmesi.... ölümün ne zaman geleceği belli olmaması kimin umrunda? St.Petersburg'da kumar oynamak , geceleri genelevlere gitmek işte yaşam bu ... Ta ki kusursuz, en düzenli en tertipli olan Ivan ilyiç'in yaşadığı küçük talihsizlik çıkana kadar .İşte o andan sonra hayatın ne kadar sıradan olduğu gerçeği Ivan ilyiç için tokat gibi çarpıyor.
Oblomovluk !
Hiç şüphesiz ki kitabı okuyan herkesin takıldığı , üzerinde düşündüğü , hatta kendince sorgulamalar yaptığı yepyeni ve bize Gonçarovdan miras kalan bir kavram.
Öncelikle " Oblomovluk " kavramı üzerinde durmak istiyorum. Sadece tembellik deyip geçmek haksızlık olur bu kavrama. Yarın kaygısı olmadan yaşamayı kim istemez ? Onun yerine işlerinin yapılıyor olmasını, efendi gibi bir hayat sürmeyi ?
Kimse inkar etmesin , herkesin dönem dönem ya da içinde ücra bir yerlerde bu isteği muhakkak uyanmıştır.
Oblomov'un ilk başta böyle olması bir seçimmiş gibi yansıdı. Ancak şartlar değiştiğinde de bu değişmedi , çünkü o bir yaşam tarzı haline gelmişti. Kitap boyunca bir silkelenme, bir doğuş bekledik ancak feci bir son ile Oblomov aramızdan ayrıldı.( Bir hayat böyle boşa yitip gitmemeli. )
Bir yanda kılını dahi kımıldatmayan, yan gelip yatan bir Oblomov ; bir yandan sürekli çalışan, işkolik denebilecek dostu Ştolz... Olga'dan bahsetmemek de olmaz. Yaşam enerjisi ile kıpır kıpır, durağanlıktan zevk almayan, hayatı tüm yönleriyle yaşamak isteyen bir kişilik. Sonuç olarak kahramanlarımızdan kimse mutluluğu bulamadı Hayatın anlam arayışı, mutluluk arayışı hep yarıda kaldı.
Eserleri karakterler çok net bir şekilde okuyucuya aktarılmış. Anlatım çok akıcı, sizi içine çekiyor adeta kitabın sonuna nasıl geldiğinizi anlamıyorsunuz bile . Efsaneydi.
Oblomovlu okumalar :)
Oblomov uzun süredir merak ettiğim ancak bir türlü başlamaya cesaret edemediğim bir eserdi. Belki de benim için doğru zamanı bekliyordu.
Kitapla beraber hayatıma Oblomov ve Oblomovluk kavramları girdi. Oblomovluk aslında her herbirimizin hayatların sürekli karşılaştığı durum ve o durumda biz de bir Oblomov'uz. Nedir bu durumlar? Yapılması gerekenlere başlayamama hali; hep bir erteleme durumu, mantıklı ya da mantıksız olması önemli olmayan bahaneler bulma hali.
Oblomov'un hayatını okurken durup, düşünüp incelediğimizde sadece bir kişinin hayatını değil aynı zamanda başlayamama, kendini kandırma, yetiştirilme tarzlarının ilerideki hayatlarımıza etkilerini, yetiştirilme tarzı sonucu kafamızda yer edinenler ile ilerde oluşan bakış açımızın çatışmalarını, doğu ve batı karşılaştırılması, toplumdaki sınıf ve cinsiyet ayrımı, aşk ve etkileri gibi bir sürü konunun işlendiğini okuyoruz. Bazen Oblomov'a yapılan haksızlıklara sinirlenirken bazen başlayamamasına üzülerek bitirdim kitabı.
Kitabın kalınlığı gözünüzü korkutmasın. Konusunun sürekliliği ve dilinin sadeliği sebebiyle akıcı şekilde ilerliyor. Kitaptaki karakterler ile toplumdaki bazı kişilik yapıları güzel özetlemiş.
Eminim ki kitabı okuyan her kişi kitabı bitirdiği zaman içimdeki Oblomov'a en azından bir selam verecektir. Ben de aynı şekilde kitabı bitirdiğimde içimdeki Oblomov'a ve yaşadığım Oblomovluk durumlarının haklarını teslim ettim. "İyi ki okudum." dediğim kitaplar arasında yerini aldı.
Tavsiye etmekte kararsız.
Karanlık kitaplık serisinde olmasa muhtemelen okumayacağım bir kitap olurdu. Büyük bir beklentim yoktu. Ama masalsı bir anlatıma sahip olduğu için küçükte olsa ara ara heyecan yarattığını söyleyebilirim.
Kitap üç hikayeden oluşuyor.
İlk hikaye:
-VİY
İlk hikayede beni heycanlandıran yerlerden biri şuydu.
Alıntı: ...ekin tarlalarını geçeli bir saatten fazla olmasına rağmen hala önlerine bir ev çıkmamıştı. Alacakaranlık gökyüzünü tamamen kaplamıştı, sadece batı taraflarında bir kızıllık kırıntısı görüyorlardı artık.
"Lanet olsun!" dedi filozof Homa Brut. "Sanki bir yerden bir köy çıkacak gibiydi."
Hikaye içerisindeki bu nevi ilerleme gotik severlerde hayal dünyasını tetikliyor. Bir köy çıkacak mı? Köyde kimler var? Yamyam? Cadı? İnsana tehdit oluşturan diğer fantastik öğeler?
Bütün hikayeler başlı başına harika ilerlemez. İyi başlangıç yapıp, sıkıncı sonla bittiği gibi. Tam terside olabilir.
İkinci hikaye:
-İVAN KUP ALA ARİFESİ AKŞAMI
Üçüncü hikaye:
-KORKUNÇ BİR İNTİKAM
Normal başlayıp şahane bir sonla biten bir hikaye. İyi bir hikaye okumak isteyenler direk üçüncü hikaye ile başlayabilir.
Ölümün kıyısında kendisini çaresiz ve yapayalnız hisseden bir adamın iç çekişleri anlatılan bu eserde hırs, ihtiras, rekabet ve pişmanlıkları görüyoruz. Karakterin; ölümü hiç düşünmeden yaşadığı hayatının son demlerinde her anını ölümü düşünmekle geçirmesiyle birlikte bizlere de sürdürmüş olduğumuz yaşamlarımızı sorgulatıyor.
83 syf.
7/10 puan verdi
Güneş çarpması
Merhabalar,
Güneş çarpması son zamanlarda okuduğum en iyi öykü kitaplarından bir tanesiydi.
Yazar Ivan Buninle ilk kez bu öykü kitabıyla tanışma fırsatım oldu,dilini, yazım tarzını, üslubunu, içeriğini ve ön planda tuttuğu duyguları karakterlere yerleştirişini hayretler içerisinde okudum.
Nobel ödüllü bir yazar olması da hak edilmiş bir başarı onun için.
Güneş Çarpması, içerisinde on tane öykü bulunduruyor.
Öykülerinin ana konusu "ölüm ve aşk" geriye kalan konular bu ikisinin tamamlayıcısı gibi.
Bu kitapta da fırtınalı aşklara,trajik ölümlere şahit oluyoruz hiç bitmeyen bir melankoliyle.
Bütün öyküleri çok sevdim ama en beğendiğim güneş çarpması oldu.Fakat bütün öykülerinin özellikle son paragrafları,son cümleleri çok etkileyici, çok çarpıcıydı.
Ivan Bunin okurken Anton Çehov tarzı da gördüm biraz, etkilenmiş olması muhtemel.
Tanışmış olmama çok sevindiğim, kaliteli bir yazar daha ekledim hayatıma.
Deneyimlemek isteyenlere tavsiyemdir.
Oblomov
Oblomov kitabını ilk gördüğümde tembel bir insansanız okuyun diye paylaşıyordu herkes veya üşengeç. Bu kitabın neden bu şekilde anıldığını gerçekten merak ederek başladım. Başlarda sürekli her şeyi erteleyen gerçekten tembel bir adamdı ve sıkıldım. Kitabı okumaya devam ettikçe Oblomov'a karşı bir sempati beslemeye başlıyorsunuz özellikle onun düşüncelerini okumaya başladığınızda kitap daha keyifli oluyor. Ben bittiğinde üzülmüştüm çünkü Oblomov'a sadece tembel bir karakter olarak bakamadım fikirlerimi değiştirdi. Kesinlikle bir şans vermelisiniz bu kitaba çok seveceksiniz.
Sanki tırmandığını sanarak yokuş aşağı iniyordu durmadan.
Mutluluğu salt maddi kaynaklarda aramak, bir hayatı yok saymaya eşdeğer olabilir.Nitekim karakterimiz de ölümün nefesini ensesinde hissede kadar bu şekilde yaşamış.Ölümün kendisine en yakın olduğu o anlarda da kendisinin maddiyattan gözünün kör olduğu dönemlerde başvurduğu bazı gösteri usulü davranışlar, ölüm döşeğinde karakterimiz için katlanılmaz oldu.
Bunların yanında cenaze evindeki o umursamazlık ve ikiyüzlülük güzel aktarılmış.Tören sırasında akşam kart oynamaya davet eden sözde "Dostlar" ve kocasından kalacak tazminatı biraz daha arttırma yolları arayan bir "Eş"