Ciddi konular hakkında yazılanları okumak yorardı onu. Felsefecilerin yazdıkları, içinde kurgusal hakikati aramak için gereken açlığı uyandırmayı başaramıyordu. Gelgelelim şaireler onu can evinden vurdu. O da herkes gibi genç olmuştu. O da diğer herkes gibi mutlu olmuş, o da hayatın hiç kimseyi kandırmaya, herkese gülümseyen dönemini yaşamıştı, gücünün filizlendiği, var olmaya karşı umut beslediği, saadete, cesarete, eyleme geçmeye yönelik istek duyduğu, yüreğinin, nabzının coşkuyla attığı, tüylerinin ürperdiği, hevesle konuşmalar yaptığı ve tatlı gözyaşları döktüğü yıllar yaşamıştı. Zekası ve kalbinin aydınlandığı zamanlar vardı. Ataletten silkinip kendine gelirdi. Ruhu eyleme geçmek isterdi.
Sayfa 82Kitabı okudu
Evde ne yapardı ki? Okur muydu? Yazar mıydı? Öğrenir miydi? Evet. Eline bir kitap, bir gazete geçerse okurdu. Mesela mükemmel bir kitabın ismi çalınırdı kulağına. Bu kitapla tanışabilmek için büyük bir istek duyardı. Sorar soruşturur, kitabı sipariş ederdi. Kitap eline hemen geçerse okumaya başlar, konu hakkında kafasında bir fikir oluşmaya başlardı. Bir adım daha atsa konuya hakim olurdu ama bir süre sonra, sırt üstü uzanmış şekildi kaygısızca tavana baktığını, yarısını okumadığı ve tamamını hiç anlamayacağı kitabın da yanında öylece yattığını görürdünüz. Bir şeylerden soğuması, heveslenmesinden bile hızlıydı.
Sayfa 80Kitabı okudu
Tüm bunlara bir de, yıllar geçtikçe, çocuksu utangaçlığı, günlük yaşamının alanına girmeyen sebeplerle meydana gelebilecek şeyler nedeniyle duyduğu tedirginlik ve öfke de eklendi. Harici durumlarla nasıl başa çıkılacağını unutmasının bir sonucuydu bu. Mesela yatak odasının tavanındaki çatlak korkutmazdı onu, çünkü bu çatlağa alışkındı. Odasının son derece ağır havasının ve kapalı kapılar ardından dışarı çıkmamanın, sağlığına akşamları havaya çöken nemden çok daha zarar verdiğini, midesini her gün haddinden fazla doldurmanın insanı yavaş bir intihara sürükleyeceği de aklına gelmezdi. Alışkın olduğundan bunlardan korkmazdı. Oblomov harekete, hayata, insan kalabalıklarına ve hayhuya alışkın değildi. İnsanların dip dibe olduğu sıkışık kalabalıkları boğucu bulurdu.
Sayfa 79Kitabı okudu
Yaşamaya ne zaman vakit olacak ki?
Sayfa 73Kitabı okudu
Her şey aceleydi, herkesin bir yere yetişmesi gerekiyordu, hiçbir şey ertelenemezdi.
Sayfa 74Kitabı okudu
Böyle bir hayat, ruhuna uymazdı bir kere.
Sayfa 55Kitabı okudu
Düşünmek için yürek gerekmez diye mi düşünüyorsunuz? Hayır, düşünce ancak sevgiyle serpilip gelişir. Düşkün insana elinizi uzatın ki ayağa kaldırın ya da ölürse öldüğünde acı acı ağlayın, ama hakaret etmeyin. Onu sevin. Onun içinde siz de varsınız, bunu unutmayın. Kendinize nasıl davranıyorsanız ona da öyle davranın.
Sayfa 36Kitabı okudu
İnsan meraktan da olsa okur.
Sayfa 35Kitabı okudu
Bir insanın yeri neresidir? İnsan kaç parçaya ayrılabilir, her yere nasıl yetişebilir?
Sayfa 27Kitabı okudu
Oblomov, günlük dertlerinin akışında yitiyor, yatıp duruyor, sürekli bir o yana bir bu yana dönüyordu. Ara sıra huysuz sızlanmalar çıkarıyordu ağzından sadece: "Ah, Tanrım! Hayat üstüme üstüme geliyor, peşimi hiç bırakmıyor."
Sayfa 21Kitabı okudu