Vee Oblomov ile karşınızdayım. Okuması bana göre uzun süren, dili kesinlikle ağır olmayan, ama çok da akıcı olduğunu söyleyemeyeceğim Oblomov, beni ara ara umutlandırsa da bittiğinde üzüldüğüm bir kitap oldu.
Oblomov, günlerini yatağında uyuyarak, masasında yemek yiyip içki içerek geçiren bir adamdır. Hayatta karşılaştığı problemleri sürekli arkaya atan, hiçbir şekilde harekete geçmeyen, problemlerle ilgili biraz düşünüp plan yapan fakat bu planları hiçbir şekilde uygulamaya geçirmeyen bir karakter. Yazar bu durumu kitabın ilk 210 sayfasına yaymış, yan karakterlerle bu durumu zenginleştirmiş ve Oblomov'u kitabın 210 sayfası boyunca evinden dışarı adım atmamış durumda görüyoruz. Bu kısım, kitapta benim en çok sıkıldığım bölüm oldu diyebilirim.
Bu bölümden sonra kitap biraz daha akıcı hale geldi. Oblomov'u kurtarır diye umutla beklediğim Olga ile Oblomov'un çalışkan ve disiplinli Alman arkadaşı Ştoltz, ellerinden geleni yapmalarına rağmen onu yaşadığı o hayattan çıkaramadılar.
Oblomov'un az önce saydığım karakteristik özelliklerini yazar, "OBLOMOVLUK" başlığı ile sunuyor bize. Hepimiz hayatımızda ara ara Oblomovluk yaşıyoruzdur. Kitabı okuyan her insan bu noktada kitapla kendisini eşleştirmiştir ki bu durum kitaba olan bağlılığı ve saygıyı artırıyor diye düşünüyorum.
Tavsiye kitabı olur mu emin değilim ama okumasam da olurmuş demek büyük bir haksızlık olur Oblomov'a.
