Üç yıl önce bugün kaybettim ruhumun en kıymetli parçasını. Şimdi tüm yıkılmışlığımla tutmaya çalışıyorum yasını. Lakin bu bedenim böyle bir acı daha önce tatmamıştı, gözlerim bile bilmiyor bu ıstıraba nasıl ağlanır. Yalnızca yaşlarım bir alev gibi içimi yakmasını biliyor ama ne acı ki insanlar yüzümdeki perişanlığı görmek için çabalıyor. Keder içinde kaybolmuş biri nasıl üzülür ki? Ölmüş bir insan nasıl haykırır ki tüm bitmişliğini? Eğer görebiliyor olsaydınız bile bu hallerimi, ben yine de göstermezdim parçalanmış yüreğimi. Çünkü böyle bir acıyı hiçbir insan hissetmemeli.
Okur Takip Önerileri
Kesikler vardı tenimde. Gözlerimden akmayan yaşları bedenimde açtığım derin kesiklerden akıtırdım. Hoş bu bir bağımlılık haline geldi. Sonra geçmek bilmeyen izler, bitmeyen bağımlılık misali kesiklerim; iğne geçmez dikiş tutmaz yaralara dönüştü. Kapanmadı o yaralar, izleri kaldı. Kimse bilmezdi fakat her kesiğim gömdüğüm bir acımdı. Oysa kimse anlamadı, anlatacak gücüm de kalmamıştı zira.