Balıkçılar.
-Bugün açız yine evlatlarım, diyordu peder,
Bugün açız yine; lâkin yarın, ümid ederim,
Sular biraz daha sakinleşir... Ne çare, kader!
- Hayır, sular ne kadar coşkun olsa ben giderim
Diyordu oğlu, yarın sen biraz ninemle otur;
Zavallıcık yine kaç gündür işte hasta...
- Olur;
Biraz da sen çalış oğlum, biraz da sen
Hayat bir okuldu ama insan ta ki gün gelip de
Bir acıya düşene dek "öğrenmek" istemiyordu
İşte bu yüzden de "acı" her kader müfredatına
"zorunlu ders" olarak konuldu..
Neticede, işte o gün o patlamada onlarca kişi yaralandı, beş kişi de öldü. Daha doğrusu, kayıtlara üçü kadın ikisi erkek, beş kişi öldü diye geçti; halbuki beş değil altıydı ölü sayısı. Kader hamileliğinin beşinci ayındaydı çünkü; bir oğlumuz olacaktı ve ben karımla birlikte o gün orada maalesef onu da kaybettim. Bir kerecik bile sarılamadan kaybettim üstelik, bir kerecik bile öpemeden...
Kaderi güzel anlatan bir örnek; bilgisayar oyunları olabilir. Oyunu kurgulayıp tasarlayan irade oyuna sınırlı ihtimaller koymuş. Sizin seçme ve uygulamanıza göre o ihtimallerden birisi gerçekleşiyor. Eğer iradenizi öbür düğmeye basmakta kullansaydınız sonuç, sistemde var olan başka bir durumun oluşmasına sebep olacaktı. Ama hiçbir zaman siz tasarlayanın oyuna yerleştirdiği ihtimallerden dışarı çıkamayacaksınız. Hem önceden yapılmış bir yazılım var, hem de siz ona müdahale edebiliyorsunuz ve yazılanın dışına asla çıkamıyorsunuz. Yani sizin iradeniz de arkaplandaki o büyük iradeye bağlı. İşte sizin bu ihtimallerden her hangi birini seçebilme özgürlüğünüz sizin irade-i külliyenizdir. İradenizi ona değil de buna kullanmanız ise irade-i cüziyyenizdir. Yani bütünden bir cüzü seçmiş olmanız.
Bizim için kader diye bir şey yoktu. Sen hazırlıksızsan, laçkaysan, dikkat kesilmekten vazgeçmişsen işte o zaman kullanılan bir kelimeydi kader. Kader, zayıf insanın koltuk değneğiydi.
