Ben seni hallettim. Aramızda konuşacak,çatışacak,uzlaşacak bir şey de yok.
Konu sen değilsin. Mesele; yaralanan benle, iyileşen ben arasında.
Bazen de kalbin değil, güvenin kırılınca gidersin...
Ne kötü şeydir insanın birine olan güvenini kaybetmesi...
Bazı zamanlar olur göğsünde uyuduğun aklına gelir...
Kendini ona emanet ederken gözünün arkada kalmaması gelir aklına.
Biliyor musun en çok da başını yastığa koyduğun an düşünürsün bunları. Çünkü en çok o yastıkta yaşlanmayı dilemişsindir onunla. O yastıkta hayal kurmuşsundur, uyumuşsundur ya da en çok o yastıkta ağlamışsındır...
İnsan kırılmaz mı hiç? Kırılmak hafif kalır bazı şeylerin karşılığında. Öyle çok parçalanmışsındır ki bir daha bir araya gelmez hislerin kolay kolay. Toparlayamazsın...
Dedim ya, bazıları öyle bir öldürür ki onca zamanda oluşturduğun güveni; ışığını değil, güneşini kaybedersin...
Nasibin sandığın kişi imtihanın oluyor bazen. Bir hayat sığdıracağını sandığın kalp, mezarın oluyor. Güvenerek tuttuğun el, itiyor seni uçurumdan. Oluyor işte bazen, insan celladına sarılırken ölümü aşk sanabiliyor.
Okur Takip Önerileri
Ben seni hiç sevmedim ki
Durgun akşamlarda söylediğimiz şarkıları sevdim
Bir çiçeğe gülmeni, bir güle benzemeni sevdim
Birde yıldızları sevdim
Eylül akşamlarında gelip,
Gözlerinde tutulan.
Ben seni hiç sevmedim ki
Beni yola koyduğunda ayrılmayı sevdim
Kurşunları sevdim beni vurduğunda
Ağlamayı sevdim unuttuğunda
Yalnız olduğumu anladığımda
Ayakta
Hayat engebeli bir arazi gibi demişti dedem. Taşlı, topraklı, inişli, çıkışlı, engebeli bir arazi gibi demişti. Bazen bitti dediğin yerden başlar hayat, olmaz dediğin olur, imkansızlar mümkün hale gelebilir demişti. Bazen de hiçbir şey kolay olmaz demişti. Hayat bu sayısını bilemeyeceğin kadar çok düşersin, sayısını bilemeyeceğin kadar çok acı çekersin demişti. Bazende sayısını bilemeyeceğin kadar çok ayağa kalkıp, yeniden başlamasını öğrenirsin demişti. Hayatı güzel kılan buydu belki. Düşmeler, kalkmalar. Dizlerimizi kanatmalar. Bizleri güçlendiren buydu belki. Dedemin dediği gibi.. Demir dövüldükçe tavını bulur. Bizde bulduk tavımızı, dövüldükçe bulduk. Düştükçe bulduk. Demiştim ya size!..Hayat engebeli bir yoldur. Düşe kalka büyür insan. Kaç yaşına gelirse gelsin. Kimi en güzel anında karşılaşır hayatın bütün gerçeğiyle. Kimi gideceği yönü bulamaz, yeri bulamaz, yolu bulamaz. Kalakalır bir bilinmezliğin ortasında. Kiminin kaderine beklemek düşer. Kiminin kaderine acı, kimininde mutluluk. Kiminin de kaderine düşen buydu. Sürekli düşmek...Ve düştüğü yerden sürekli kalkmak. Bu ilk defa olmamıştı. Son defa da olmayacaktı.
" HAYAT İŞTE. İKİ HECE. "