"Ölmemeye...Karar...Verdim," dedi Claire, bir fısıltıdan biraz daha yüksek bir sesle.
"Ah. Çok iyi." Jamie onu incitir diye ona dokunmaya bile çekiniyordu ama dokunamamaya da dayanamıyordu. Onun eline doğru yavaşça uzandı ve tavan arası sıcak olsa da ellerinin soğuk olduğunu fark etti.
"Bunu yapabilirdim, bunu biliyorsun." Claire bir gözünü kapadı ve diğeriyle Jamie'ye sanki onu suçlar gibi baktı. "Bunu istiyorum, bu... Gerçekten korkunç."
"Biliyorum," dedi Jamie ve onun ellerini dudağına götürdü. Claire'in kemikleri kırılacakmış gibiydi ve elini sıkacak kuvveti bulamıyordu; parmakları Jamie'nin avcunda serbest bir şekilde duruyordu.
Claire gözlerini kapadı ve bir müddet işitilebilir bir şekilde nefes aldı.
Birden gözlerini açtı ve, "Neden biliyor musun?" dedi.
"Hayır." Claire'in eter yapmamasına bağlayarak bir şaka yapmayı düşündü ama karısının sesi çok ciddiydi, bu yüzden yapmadı.
"Çünkü..." Claire bir an yüzünü buruşturarak duraksadığında Jamie'nin kalbi sıkıştı. "Çünkü," dedi dişlerini sıkarak, "çünkü, senin öldüğünü düşündüğümde nasıl hissettiğimi hatırlıyorum." Nefeslendi ve gözleri Jamie'nin gözlerine kilitlendi. "Bunu sana yapamam." Göğsü alçaldı ve gözleri kapandı.
Jamie uzun bir süre konuşamadı.
"Teşekkür ederim, Sassenach," diye fısıldadı ve ay yükselene kadar Claire'in ellerini avucunda tuttu.
Derken düşüncelerimin üzerindeki hakimiyetimi kaybettim ve koyu, koyu mavi bir küreye doğru çekilmeye başladım.
Jamie kulağımın yanında, "Beni bırakma, Claire," diye fısıldadı. "Bu sefer sana yalvarıyorum. Beni bırakma, lütfen." Gözlerim kapalı olduğu halde, yüzünün sıcaklığını ve nefesini yanağımda hissedebiliyordum.
"Bırakmayacağım," dedim. Ya da öyle söylediğimi sandım ve kendimi kaybettim. Aklımdan geçen son belirgin düşünce, ona bir salakla evlenmemesini söylemeyi unutmuş olmamdı.
