Zekâ hiçbir şey değildir. Değerli olan, kalbin içindekilerdir. Seven bir kalbin yeterince zengin olduğunu, kalp olmadan zekânın beş para etmeyeceğini ona anlatabilmek isterdim.
Sayfa 22
İnsanlar da arabalar gibi yakıt kullanır. Adı Sevgi...
Bazı kötü insanlar var onlar canları yandığı zaman iyi kalp insanları benzinlik olarak kullanırlar nasıl mı sevgiye ve ilgiye muhtaç kaldıkları zaman iyi insanları kullanırlar ve depoları full olduğu zaman yeniden ayağa kalktıkları zaman artık o iyi insanla işleri bitmiştir artık o insana ihtiyaçları yoktur bu hayatta bazı insanlar var ki onlar sadece bir ihtiyaçtır nasıl mı kötü bir insan düşünün boşluğa düştüğü zaman sevgi ve ilgiye hasret olduğu zaman kendilerini bir av belirlerler bu insanlar iyi kalpli insanlar olur çünkü kötünün kötüye bir faydası olmaz birbirlerine zararı olur o yüzden kötü insanlar da iyi insanları kendilerine bir ihtiyaç olarak görürler ve işleri bitene kadar her şeyinden faydalanırlar bittiği zaman da hani bir eşya düşünün
Örneğin : takım çantası gibi sadece işiniz düştüğü zaman kullanırsınız işte kötü kalpli ciğeri beş para etmez insanlar da iyi kalpli insanlara böyle yaparlar Rabbim kimseyi öyle kötü kalpli ciğeri beş para etmez insanlara denk getirmesin inşallah iyileri iylerle karşılaştırsın kötülerinde kalbine sevgi ve merhamet versin inşallah...
Yavaş Charlie bende kalp var :D
Ama ben zekanın tek başına hiç bir anlam taşımadığını öğrendim.Burada sizin üniversitenizde zeka,eğitim ve bilgi büyük idoller haline gelmiş.Ama şimdi biliyorum ki,hepinizin atladığı bir şey var:Sevgi ve şefkat eli değmeyen zeka ve eğitim beş para etmez.
Erotizm Dozu Yüksek 11 Film
1. Color of Night (1994)
Renk körü bir psikiyatrist olan Bill Capa, öldürülen bir arkadaşından bir grup terapisi devralır; fakat aynı günlerde kimliği belirsiz bir katil tarafından da takip edilmeye başlar. Yeni devraldığı grup terapisindeki kişilerin garip bir şekilde, Capa'nın birlikte olduğu genç bir kadınla
Ben Türk kadınlarını ihtilâle karışmış, halka karışmış, bizden çok demokrat olmuş zannederdim. Halbuki siz sade süs, nafile para sarf etmek istiyorsunuz. Haydi şimdiye kadar gördüklerim hepsi zengin, kapitalist şeylerdi. Siz ihtilâl yapmış bir zabitin karısısınız, neden böyle israfa dükünsünüz, dedi.
Sayfa 160 - CanKitabı okudu
Çalışmak
Çalışmadan geçinenler
Bizden değildir.
Hacı Bektaş Veli (k.s)
Çalış, kazan, ye yedir,
bir gönül ele getir,
Yüz Kabe'den yeğrektir,
bir gönül ziyareti.
Makineleşmeyen insan; aborjinler bence.
Bütün ömrüm boyunca bana güvenli bir is edinmem, enflasyona kars korunmam, bir mülk satın almam ve emekliligim için para biriktirmem gerekliligi animsatilmisti. Burada bizim sosyal guvencemiz asla düzenini bozmadan dogup batan güneşti. Benim standartlarma göre dünyanin en korunmasız ırkı ne ülserden, ne yüksek tansiyondan, ne de kalp hastalıklardan yakınıyordu.
"Kalp çocuk gibidir, neyi öğretirsen onu söyler," demişler. Bütün öğreneceği tek bir kelime: "Allah" diyecek, bütün mesele bu. Ama öğretemedim. Dilimden anlamıyor diye dilimi damağıma yapıştırdım, söyledim. Yine öğretemedim. Ben bir kelimeyi öğretemedim ona ama o bütün lüzumsuz kelimeleri şeddeli öğrendi: “Makam mevki, mal mülk, şan şeref, para pul...” Çocuklarım kelimeleri öğrenmeden önce her dertlerini bir ‘ınga’ ile anlattılar. Kalbim bir kelimeyi öğrense bütün dertlerini hâlledecekti, öğrenemedi.
Hayalcinin tam bir tanımını yapmak gerekirse; insandan çok, ara kademede bir yaratık, demek yerinde olur. Oturmak için çoğu zaman cehennemin bucağındaki yerleri seçer. Gündüz ışığından kaçmak istiyormuş gibi, oralara sığınır. Bir köşeye yerleşince de, sümüklüböceğin duvara yapışması gibi, ayrılmak bilmez. Daha doğrusu, bu bakımdan hep evciğiyle birlikte yaşayan kaplumbağaya benzer. İsli, nursuz, sigara dumanı sinmiş ve mutlaka yeşile boyalı şu dört duvara karşı bu bağlılık nedendir dersiniz? Niçin bu gülünç adam, eksile eksile tek tük kalan ahbaplarından biri evine gelince onu şaşkın, utangaç, hatta renkten renge girerek karşılar? O kadar ki, içeri adım atar atmaz insanın, bu evde ya bir cinayet işlenmiş ya da kalp para basıyorlar diyesi gelir. Yahut da, ev sahibi; sanki ölmüş bilinmeyen bir şairin dostu olarak ve hareketini “Kutsal bir ödev”. diye adlandırarak, basımevlerinden birine imzasız bir mektup hazırlamış, şimdi de, basılması için birtakım şiirler çiziktirmekle uğraşmaktadır. Niçin ev sahibiyle konuğu bir türlü konuşacak söz bulamazlar? Başka zamanlar çalçene, kahkahası bol olan, latif cinse ilişkin ve öbür neşeli konuları seven adamın dili neden tutuluverir? Bu ilk ve herhalde son ziyarette –çünkü böyle bir karşılaşmadan sonra ikinci kez gelmeyi aklından geçirmez tabii– niçin ziyaretçi de ev sahibinin şaşkın, donuk halini görünce onun gibi olur? Hele ev sahibinin konuşmayı canlandırmak için karşısındaki gibi, toplum hayatına, kadınlara ilişkin konularda bilgili görünmek, kendini yanlışlıkla kapısını çalan zavallı konuğun zevkine uydurmak istemesine ne demeli?
Sayfa 13Kitabı okudu
