Anladım dünyanın düzenini, çok baktım,
Anladım çok şeyi derinden
Katı, taş kabuklardan girip içeri,
Baktım evlerine, kalplerine insanların,
Gördüm yalan dolan, sefalet.
Okudum yüzlerde düşünceleri
Daha da kötü.
Yalnız soytarılık, halsiz bitkin gölgeler
Gördüm yeryüzünde; bilmem ki
Tımarhane mi, hastane mi bu dünya?
Gördüm kocamış dünyanın iç yüzünü,
Bir kristal gibi, ve gördüm dehşeti:
İç açan yeşille örtmek için mayısın
Boşa uğraştığı dehşeti.
Ölüleri gördüm,
Dar tabutlarda yatan ölüleri...
Ben bilirim çektiklerini, biçare dünya,
Gördüm bağrını oyan ateşi,
Nasıl kanıyordu yüzlerce damarın;
Gördüm nasıl deşilmiş yaraların
Ve boşanmış alev, duman, kan...
Sayfa 229Kitabı okuyor
"Âh bana bir kere daha aşk ateşi düştü. Bu deli gönül yine yüzünü ovalara doğru çevirdi. Ah, aşk denizi bir kere daha dalgalandı. Sanki, gönlümden her tarafa kan çeşmeleri akmaya başladı. Âh bir ateş sıçradı, gönül evini sardı. Yanan gönül evinin dumanı gökleri kapladı. Benim ateşim de o rüzgarla alevlendi. Gönül ateşi kolay değildir. Hiç kınama!"
Sayfa 255Kitabı okuyor
Gerçeğin ateşi kan deryalarında bile söndürülemez…
Sayfa 425Kitabı okudu
Veda
yorgun, solgun ve bitkin
kendi viraneme gidiyorum
vallahi şehrinizden
perişan kalbimi götürüyorum
götürüyorum o uzak noktaya ki
arındırayım günahn renklerinden
temizleyeyim aşkın lekesinden
böylesi boș ve beyhude isteklerden
senden uzaklara götürüyorum
senden, ey imkânsız ümitlerin cilvesi
diri diri gömmeye götürüyorum ki
olmasın bir daha kavuşma hevesi
çığlıklar titriyor, gözyaşı raks ediyor
âh, bırak da senden kurtulayım
ey coșkun akan günah çeşmesi
en iyisi senden uzak durayım
yemin ederim ki sevinç goncasıydım
aşkın eli dalımdan kopardı beni
âh çekmelerin ateşi oldum, yazık
dudağım bir daha o dudakla birleşmedi
sonunda yol göründü bana, gidiyorum
dudaklarımda bir tebessüm içim kan ağlarken
ey hâsılı olmayan boş ümit
ben gidiyorum el çek gönlümden. 
Furuğ Ferruhzad
Eğer geriye doğru bakıyorsan ileri doğru gidemezsin. Böyle yaparsan da hep duvarlara toslarsın.
Sayfa 248
