"𝑺𝑶𝑵 𝒀𝑨𝑵𝑮𝑰𝑵"
Benim değil o eski ateş semazenleri
Şimdi viraneleri ağlatıyor tenleri
Dalgın ırmaklarını kuruttum acıların
Rengi değişti sevda ikliminin, suların
Geçmişini arayan o divane köprüler
Akşamın kollarında yıkıldı birer birer
Yağmuru anlamayan bulutlar benim değil
Günbatımına mahkûm umutlar benim değil
Âşikâr olmuş meğer tende
GÜLÜMSE ÇOCUĞUM...
Gülümse çocuğum…
Mavi bir ülkesin sen
O küçük yüreğinle
Nice yarınların gün ışığı
Bulutu, yağmuru, rüzgârısın
Aydınlık yüzlerle açan
Bir baharsın buram buram
Geceler yalınayak, geceler inzivada
İnsanlığın salâsı okunuyor, elveda!
Gündüzün siyahından ufka karanlık çöktü Hicabından günahın kardelen boyun büktü
Günebakan çiçeği dönüp bakar mı bize?
Feryad u figan etsek nefis gelir mi dize?
Ömür yitik sermaye kelebeğin misâli
Tarumar gülistanım, talan ettim visâli
Yâ İlâhi affeyle, gayrı dilim
GECE AYİNİ
bir kaç mısra, Tanrım, bir kaç mısra!
güz yağmuru gibi sitemli, ağır
ama sızlanmayan;
elmas sertliğinde yahut
ölüm sertliğinde
ama gözyaşı sıcaklığında
birkaç mısra!
Sayfa 42 - Timaş Yay. 1. Baskı, Şubat 2010Kitabı okuyor
SON YANGIN
Benim değil o eski ateş semazenleri
Şimdi viraneleri ağlatıyor tenleri
Dalgın ırmaklarını kuruttum acıların
Rengi değişti sevda ikliminin, suların
Geçmişini arayan o divane köprüler
Akşamın kollarında yıkıldı birer birer
Yağmuru anlamayan bulutlar benim değil
Günbatımına mahkûm umutlar benim değil
Âşikâr olmuş meğer tende can, canda
ben hiç böylesini görmemiştim. vurdun, kanıma girdin. itirâzım var. sımsıcak bir merhaba diyecektim, başımı usulca dizine koyacaktım. dört gün, dört gece susacaktım. yağmur sönecekti, yanacaktı. sameland seferden dönecekti, duvardaki saat duracaktı, kalbim kendiliğinden duracaktı. ben hiç böylesini görmemiştim. vurdun, kanıma girdin. itirâzım var.
Zulümler Yağmur Gibi Yağmaya Başlayınca
Paydostan sonra gişeye önemli bir mektup getiren biri gibi:
Gişe çoktan kapalıdır.
Yaklaşan bir sel felaketi karşısında kenti uyarmak
isteyen biri gibi:
Ama başka bir dilde konuşan. Kimse anlamayacaktır onu.
Dört kez kendisine bir şey verilen bir kapıyı
beşinci kez çalan bir dilenci gibi:
Beşinci kez aç kalır.
Yarasından kan boşanan ve doktoru
Conkbayırı, Türk askerinin eline geçtikten sonra düşman karadan ve denizden yönettiği seri ve kesif topçu ateşiyle Conkbayırı'nı cehenneme çevirir. Gökyüzünden şarapnel, demir parçaları yağmuru yağmaktadır. Büyük çapta deniz toplarının tam vuruşlu daneleri yerin içine girdikten sonra patlamakta, etrafta büyük lağımlar açmaktadır. Bütün
Sayfa 134 - Güven KitabeviKitabı okudu
Gelme Şubat alışamadık ki biz daha. Unutmadık ki!Gözümüzün önünde yıkılan binaları, ölüsünü dirisini çığlık çığlığa arayan insanları, siren seslerini, köyde cenaze yıkayacak kadın kalmadı, hem kefenimiz de yok diyen akrabalarımı, saatlerce, günlerce haber alamadığımız enkazda kalan akrabalarımı, eşi, dostu... İnsanların o donuk gözlerle boş boş baktığını, yardım seferberliğini, gönüllü olarak çalışırken bebeğiyle kurtulan annenin emzik almaya gelişini ama ağlamaktan söyleyemediğini, yaşlı bir amcanın pijamalarıyla iki büklüm utanarak pantolon istediğini, enlazların üzerine 'sakın iş makinaları ile dokunma 5 kişi var' yazılarını, soğuğu,yağmuru, çamuru, kan kokusunu, hastaneye sığmayıp bahçelere bırakılan cesetleri,yurt içinden,yurt dışından dilini dişini bilmediğimiz insanların canla başla mücadele ettiğini,yağmacıları, malzemeden çalanları, kan emicileri..... Hiç birini unutmadık.