Sebep olduğum bir kalp kırıklığı aklımı zaman zaman çok meşgul ediyor. Zamanın akışında, bu sebebiyet benim için pişmanlık doğuracakmış gibi hissediyorum umarım ben yanılırım.
Sormadığım soruların cevaplarıyla meşgulüm
Yeter çoğalır acılar, yaralar
Uş sorulur, yanılmaz zamanlar
Kanıtlamalar, bu hatırlamalar
Aldıramam, hatırlayamam
Yersiz bi' oyun bu, ben kazandım nedense
Bir alır bir verirse, nerde benim sıfırım?
Gerçek şu ki: ben uzakların adamıyım
Kanla beslenen dünyaya insan sunan ahlak
Yakarışlara bir şey olur zayiattır var olmak
Şimdi bir söğüdün yavaşça ölmesini bekliyorum
Yıkılınca yerinde ölü bir yalnızlık doğacak
Üzerinden çok zaman geçmiş fakat ben başladığım yerdeyim. Dönüp baktığımda ışık görürken şimdi hayatın girdabına kapılmış, ışığı yitmek üzere olan bir yıldız ve peşini bırakmayan onlarca kuyruk. Bakalım.. umarım her şey güzel olur.
Okur Takip Önerileri
Düşersem Yanarım
Parlayan bir alev gibi görünürdüm, ama sönüktüm
Hayat bir bot ve bot çevresi dolu büyük beyaz köpek balığı
Diptekiler iştahla düşünür, tepede duran azı
Rüyalarımın öldüğü yerde uyudum ve yine bot battı
İlk rıhtım, ben battım, ah tahtım, vay bahtım
Karma, karma daima aleyhime
Karma, anlayamam bana garezi ne?
Paryanım karma kapıldım ahengine
Karmam, armağanım, lanetim ve kaderim
Karma, karma daima aleyhime
Karma dağ, zaman kaya, bense Sisifos
Adaleti yok, kanaati yok, merhameti yok
Karma dağ, zaman kaya, bense Sisifos
Acelemiz yok
Yanılsamalarım yarım yamalak
Hatırlatın bana "Nasıl mutlu yaşamak?"
Odaklandım hayatta kalmaya, oldum içe sıça darmaduman
Yaram da var baya, sarar zaman yalnızca
Bir şeyler değişti
Şu zamanlar, savruluyorum. Antidepresan iyi mi yoksa kötü mü bu noktada anlayamadım? Zaten burayı artık not tutar gibi kullanıyorum. Çoğu yaşadığımı unutmaya başladım, günlerin nedensiz ve amaçsızca devam etmesinin doğurduğu bu huzursuzluk içinde kaybolmuş ve eriyen bir demir parçası gibi hissediyorum. Artık uzun zaman önce de yazdığım gibi; bir şarkıdan alıntı” Kendimden beklentimse kendime zarar vermemesi
En çok korkutan bu, dağ yıkan kendisi
Günah sergisi dudağım içinde en güzel resimdi
En feci şey ise canımın canından sıyrılması” Hayatımın nedenlerini ifa edemiyorum..
Bazen konuşmamak daha iyi hissettirir. Hiçbir şey, hiç kimseye. Konuşmak yaralar, konuştukça bütünleşir, konuştukça derinleşir.
hiçbir şey
Ne denli düşünülürse, o denli büyür. O denli dayanılmaz boyutlara ulaşır,ulaştırılır. Gerçekleştirilmez. Soyutlaşır. Ve hiçbir zaman bitmez. Yaşam gibi. Ölüm gibi.
Bir çarşamba gecesi
Ne olduğumu bilmek için kendimden başladım ölmeye
Çünkü kimsenin yok kendisinden başka bir evi, bu şehirde
Bu rezil havada
Bekliyorum bir şeylerin düzelmesini yalandan
Ağrılarla, korkularla, mavilerle, sahilerle
Yalanlarla kaç bohem şehir tükettim
Sözcükler öyle yetersiz, öyle güçsüz ki
Gördüklerimi söylemeye
Aklımda kalanlar ise neredeyse hiç
Gördüklerime göre
Ey, sonsuz ışık
Yalnızca kendinde varsın
Kendini yalnızca sen tanırsın
Dünya sen dön
Ama yok zamanım
Elimden gelen de bitti
Sırıtan bir insan düşün, şu minnet toplantısında
Kendini sevemeyen başkasından hoşlanır mı hiç?
Hiç olmadığı kadar soğuk kaldım, buzaldım. Geçmiyor varlığımdaki kesikler, daha da derine iniyor. Aynaya baktığımda gözlerimin gördüğü somut, soyut olanının yansıması bile değil. Beni besleyen karanlık doyurmuyor , yağmura sevincim kalmamış. Gecelerin hüznünü ben tamamlar oldum. Ben damarda gezeduran bir toprak oldum.Her saniyem menerit oluyor kayboluşa.
Bir veda havası
Anne, beni leş gibi yiyip talan ettiler
Heder oldum, ekmeğime tütün kattım
Beni milyon kere yaktılar üst üste
Bir Anka kuşu gibi,