“Çünkü bazı hikayeler sonsuza dek yaşar..”
Finalden önceki son kitabı da bitirdim.Harikaydı.Her anını heyecanla okudum.Çoğu kişi 
Susannah'ın Şarkısı nı serinin en zayıf halkası olduğunu düşünse de ben bunu diğerlerinden bi ayrı sevdim.Neden mi?Biraz anlatıyım.
Ne olacak ne bitecek, lütfen birine bir şey olmasın diye gerilerek okurken King’in kendini
Kurguda inanılmaz bi akış var.Tek kelimeyle harikaydı.Nasıl bittiğini anlayamadım bile.Olaylar tam gaz devam etti.Her kitabında kafamdaki sorular bir bir açıklanırken yerine yenilerini bırakıyor ve bu şekilde hikaye katlanarak büyüyor.Bu kitabında Kara Kule’nin önemini öğrendim.Roland’ın evreni hakkında bazı bilgiler edindim.Her ne kadar tahmin etmiş olsam da detayları bilebilmem mümkün değildi.Bu kitapta daha önce çok sevdiğim bir karakter tekrar hikayeye dahil oldu.Gerçi bunu biliyordum -ufak tefek spoilerlar yüzünden- ama yine de o anı heyecanla bekledim.Hem hüzünlendim hem de mutlu oldum.Okurken hop turdum hop kalktım.Zaman yolculuğu deseniz var.Çoklu evrenler deseniz var.Dostluklar var,Bilim-kurgu var,kader ortaklığı var,aksiyon var.Daha ne olsun :)
Bu arada çeviri değişmiş, şükürler olsun.Biraz daha o duyumsamak/gereksinmek kelimelerini okusaydım kitabı fırlatır atardım kesin.Ayrıca her kitapta bir önceki kitabın özeti niteliğinde bir bölüm eklenmiş.Bence uzun soluklu seriler için bu gerekli bir şey.Bunu düşünmelerine sevindim.Özellikle bu kitabı beyin yakan cinstendi.
Çorak Topraklar da Roland ve yol arkadaşlarının arasındaki bağ derinleşip güçleniyor.Verdikleri mücadele onları daha da birbirine bağlıyor.Peki bu sevgi ne kadar güçlü?Söz konusu Kara Kule olduğunda Roland onları kurtarmayı mı seçer yoksa senelerdir aradığı Kara Kule’yi mi?Okuyup göreceğiz..
Not:Dördüncü kitabı alıp öyle başlamanızı öneririm.Çünkü çok heyecanlı bir yerde bitiyor..
