"Çok fazla bir şeyler ummayasınız! Bunlar kara günler."
Sayfa 133
-Akgün Akova
DÜŞERKEN BİLE
uzun bacaklı bir yaban hayvanıydı aşk
harıl harıl onu arıyordu İstanbul, duyuyorduk
Galata Kulesi'ndeydik, başın omzumdaydı
Kule döne döne içimizdeki gökyüzüne akıyordu
sevgilim
yüreğimin ipleriyle dudaklarına indim senin
gözbiliminden tenbilimine dönüşürken aşkımız
Kule'den aşağıya fırlattım beynimi
“Dalgın şair!” dedi
Sözlerine son veren yumrunun soğuk kış gecesinde yakılmış bir ateşte patlamasına benzeyen ani bir gürültü oldu.
Sayfa 73Kitabı okudu
İnsanları öldürüp kafalarını kopartıyor. Sonra onlarla polo oynuyor.
Sayfa 65Kitabı okudu
Ey insan, kimsin sen? diyerek, sessizce, öfkem kabarmış, yü reğim hüzün dolu, kendi kendime sorup duruyordum. Kimsin sen, âşık mı, sevdalı mı, yufka yürekli mi? Katil mi, cani mi, hir siz mi, eşkıya mi, kan içici mi? Kahraman mı, vefakar mı, cefa kar mı? Hain mi, kıskanç mı, fitneci mi, fesat mi, günahkar mi
Ey insan, kara gecelerin çocuğu, kin
Sayfa 21Kitabı okudu
Hem madem bir yardımım dokunmayacak, ne diye kara kara düşünüp duruyorum?
Ağzına kadar gelen, ama dik dik bakan o iki kara göz yüzünden bir türlü cesaret edip de söyleyemediği tüm diğer şeylerin sıkıntısını çekiyordu ve sıkıntı gitgide büyüyordu. Uçurumun kenarında durmak gibi bir şeydi bu.
Aptalca olan tek soru, sormadığınızdır çocuklar.
Sayfa 222 - Altın KitaplarKitabı okudu
