Bir taraf aydınlık yüzünü dünyaya döndürmüş alan ;diğer tarafta ise tamamıyla karanlık , sadece senin bildiğin bir hayat.
Bir bakıma Kurzweil’ın vaat ettiği düalist varoluşu yaşamaya başladık bile. Fiziksel bedenlerimizin yanı sıra bir yerlerde madde olmayan ve tamamen bilgisel ikinci bir benliğimiz var; tıklama, satın alma ve beğenilerimizin aşkın bir Nirvana‘da değil, üçüncü taraf toplayıcıların karanlık dosyalarında asılı kalan veri dizisi. Bu ikinci benlikler faillikten ve bilinçten tamamen uzak; hiçbir tercih, arzu, umut ya da manevi dürtüleri yok. buna rağmen büyük birinin tamamen bilgisel dünyasında en değerli ve gerçek olan biz değiliz, onlar.
Sayfa 82Kitabı okuyor
«Ve karanlık çepçevre etrafımda pusudaydı; her taraf sessizdi, her şey sessiz. Ama yukarıda ebedi musikî, hava, asla susmayan uzak ve sessiz uğultu, devam ediyordu. Bu sonsuz, hasta mırıltıya uzun zaman kulak verdim; derken zihnim bulanmaya başladı; kuşkusuz, üzerimde yuvarlanan dünyaların senfonisiydi bu; bir şarkıya başlamış yıldızlardı…»
Sayfa 40
Romancının dünyası belki daha karanlık, ama güvenlidir. Muhakeme eder, yargılar, karar verir ve taraf tutmaz. Cesurdur. Çocuğun çizdiği dünya ise saf ve sevimli. Ama bu saf dünyanın üzerine o çocuk diliyle serilen gülücükler dolu örtü azıcık aralandığı zaman orada ateş dolu çukurlar, kaçılacak hiçbir yeri olmayan dar bir dünya, gördüğü ışıkları tutmak için beceriksizce çırpınan ve hiçbir şeyi yakalayamayan bir hayat görülür.
Sayfa 104Kitabı okudu
Cody McFadyen - Karanlık Taraf
"Gerçeğe uğraşarak ulaşamazsınız, o size aniden gelir."
Sayfa 202 - Limos Yayınları
inanmak ihtiyacı
Bütün boşluk: Zemin boş, âsümân boş, kalb ü vicdan boş;
tutunmak isterim, bir nokta yok piş-i hasarımda.
Bütün boşluk: Döner bir hiyçi-î mûhiş civârımda;
döner beynim berâber; ihtiyârım ,sanki bir serhoş,
düşer, lagzîde|pâ, her sâha-i ümmîde bir kerre...
Bu yalnızlık, bu bir gurbet ki benzer gurbet-i kabre;
inanmak... İşte bir âgıış-i rûhâni o gurbetde.
Karanlık: Her taraf, herşey karanlık, bir hazin yeldâ!
Karanlık: Fehm ü dâniş, akl ü istihraç hep muzlim;
bütün rûhumda müz’ic bir cemâdiyyet olur nâim,
kesâfetden ibaret bir tecellî arzeder eşyâ,
hakıykat zahir olmaz, dîde-i idrâke bir zerre...
Bu vehm|âlûd bir zulmet ki benzer zulmet i kabre;
inanmak... İşte bir şehrâh-ı nûrânî o zulmetde.
