Karşısındaki insanı canından çok sevenler lütfen yazımı okusun.
İnsanların dinine tamamen saygı duyuyorum, fakat ben Kalplerin yalnızca Allahı sevmek için yaratıldığına inanıyorum ve kimi ondan çok severse onu sizden alacağına, kalpler tabi ki Allahı sevmek için yaratılsa da hayatta olduğumuz için başkasını sevmeyeceğimiz anlamına gelmiyor. İnsanlar sadece duyguları ile mantık terazisini sabitleyemediği için ilişkilerini kaybederler, rutindir bu. Önemli olan o teraziyi dengede tutmaktır, bir nebze olsun bunu başarabilmeye bir ömür yetmeyebilir.
Çok duygusal olup aşık gibi davranırsan tozpembe hayatın
içinden çıkamazsın, çok mantıksal hareket edersen de narsistin teki olursun, hayat o kadar kısadır ki, bütün ömür boyunca ne bilgi seni tamamen erdirir, ne de tecrübe, hayat sana sınırlarını ve haddini her zaman bildiriyor, o yüzden benim mantığıma ve duygularıma göre ikili ilişkiler de ana fikrim şu; ''Kalbini yalnızca Allah'a ayır, duygusuz olma, mantıksız da olma ve seveceğin insana bu hayat yolunda eşlik eden bir arkadaş olarak düşün, tabi ki sev, kalbinde tut onu fakat haddinden fazla sevme, Kendinden fazla kimseyi de sevme, ama yanındakileri de görmezden gelip bu bakış açısı ile insanları üzme ve mantık ile duygu terazisini elinden geldiğince sabit tut, tamamen yaşanan her şey de mantık arama, çünkü sen birsin, karşındaki insan bir ve hayatlar, bakış açıları, fikirler ve duygular tamamen farklı'' benim bakış açım bu şekilde, umarım kendinize göre yararlı bir şeyler çıkarabilirsiniz. Eleştirebilir veya kendi düşüncenizi yorumda dile getirebilirsiniz.
Okuduğunuz için Teşekkürler.