Toksik ilişkisinden sonra hayatına giren insanlar melek olsa bile bir falsolarını arayacak. Kendisine saygı duyulup değer verilen bir iletişim biçiminde bocalayacak, geçmişin hayaletlerini yepyeni insanlara musallat edecek.
Unutmaktan neden bu kadar korktuğumu da hiçbir zaman bilemedim. Oysa şimdi anlıyorum ki, unutmak insana verilen en büyük nimetlerden. Bazı anılarla yaşayamaz çünkü insan.
"Tanrı eğri çizgilerle doğru yazar" der bir atasözü. Peki insan? Yıllarca inatla dümdüz gideceğim diye, neleri yıkar, neleri kırar? Gecikince, tökezleyince, dönüp bir daha yapmak zorunda kalınca, yavaşlayınca neden hep kendine kızar?