Nereye gidersek gidelim yanımızda kendimizi de götürmek zorunda olmak ne kadar kötü. Bunca gidişimizin sebebi kendimizden kaçacak bir yer bulmak aslında. Bir çare aramak. Ama olmuyor, insan derdinden kaçsa kendinden kaçamıyor. Belki de bunun tek çaresi aklından kaçmak. Kendinden kaçmak için aklını kaybetmek gerekiyor galiba.
Kısa ve sürükleyici, duygusal, dramatik bir hikaye okunmasını tavsiye ederim.
Kitaba Dair;
Bangır Bangır bir girişi olan serinin ilk kitabından sonra okunması gereken ara kitap olarak geçiyor.
Açıkçası kısa olduğu için okuyup bitirdiğim fakat kitabın kısa olmasına karşı sayica fazla smut sahneleriyle biktiran kitaptı.
Yazarın anlatmak istediği şeyler olduğunu fark ediyorsunuz ama kitaptaki olaylar (başrol çift başarılı işinde okulunda her şeyi mükemmel şekilde başarmış olmaları) gerçek üstü olduğu için üzerinde düşünerek vakit kaybetmek istemediğim bir kitaptı.
Okumazsanız bir şey kaybetmeyeceğiniz bir kitap.
Bugünlerde zaten depresiftim. Dolayısıyla eşini kaybetmek ve ölüm gerçeği üzerine bir kitap okumak ile iyi mi ettim emin değilim.
Kitabı okurken bazen çivi çiviyi söker hesabı iyi hissettim. Bazen ise ölüm gerçeğini ruhumda çok kuvvetli hissetmenin verdiği sonsuz özgürlük ve çaresizce kederi kabullenmek gibi hisler arasında boğulacağım
Kanımdaki Düşman
“Sen büyüdün. Yaraların büyüdü. Yara bandı küçüldü.” Ünlü bir silah tacirinin kızı olan Winona’nın hayatı, annesinin eski bir mafya hesaplaşması yüzünden öldürüldüğünü görmesiyle tepetaklak olur. Bu karanlık dünyanın ortasında bir anda yapayalnız kalan Winona, kendini babasının düşmanının ellerinde bulur. Bu düşman aynı zamanda
Kaybettiğinde hayatın bittiğini mi düşünüyorsun?
Hayat gerçekten kaybettiğin yerden başlar, pes etmek, yıkılmak, yenilmek, kaybetmek yok. Düştüğümüz yerden tekrar kalkmamız gerektiğini defalarca bize anlatan,
Her yazısı sanki bana ait gibi
mükemmel sıkılmadan okunabilecek bir kişisel gelişim kitabı.
Okumaya devam ederken daha fazla dayanamayıp bir yerlere birşeyler yazma istediğime engel olamadım. Okurken sonsuza kadar devam etmesini istediğim, okumaya ara verdiğimde ise içerideki duyguları yaşamaya devam ettiğim beni sarsan, kalbimin ve zihnimin her bir hücresinde koca koca depremler hissetmeme neden olan bence harika bir kitap. İşte bu kadar dedim her satırda. Işte aslında bu kadar herşey. Kitabın başlarında ne okuyorum ben dediğim ilerleyen zamanlarda kinyas ve kayraya kızdığım zamanlar oldu. Ama en çokta bir insan nasıl bu noktaya gelebilir? Sorusunun cevabını aradım kitapta. Onların çaresizliğini, kaybedecek bir şeyinin olmamasını, en çokta umudun kaybedilmesini okurken kendimi normal insan (Gerçekleşmesi istenen hayaller, hayat planları vs.) olduğum için şanslı gördüğüm anlarım oldu. Kinyas bu hayat savaşında şanslıydı boğulmak üzereyken hayat ona can simidi sunmuştu ve o tüm yaşama arzusuyla sıkı sıkı tutunuyordu ona. Kayra bu kadar şanslı olamamıştı kaybedeceği en önemli duygu olan umudunu kaybetmişti. Bir insanın kendisine yapabileceği en büyük kötülük nedir? diye sorsalardı sanırım vereceğim cevap hayal etme gücünü kaybetmek olurdu.
“Hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım. Her yere aitmiş gibi davranırlar.”
Herkese keyifli okumalar dilerim. Hoşça kalın.
