Şu kaybolan Osmanlı Afrikası, belki hiçbir zaman bizim olmamıştı. Şu Osmanlı Avrupası, belki çoktan beri artık bizim sayılamazdı. Girit, Şarki Rumeli, Tuna eyaletleri olan Bosna- Hersek, demek ki çoktan bizim için artık tarihe karışmıştı.
Ya Asya Türkiyesi?... Fakat onun üstünde de Türk, Arap, Kürt, Ermeni gibi ayrılıklar yokmuydu? Bütün şu Arabistana biz, nasıl «bizim!» diyebilirdik ki, oralarda, asırlardan beri is- raf edilen kanımızdan başka bizim olan hiçbir şey yoktu.
Hele padişah, hele saray! Bu fırtınalar içinde o, yanmadan, yıkılmadan bile bir sabun köpüğü gibi sönmüş, gitmişti.
Ya Anadolu?... Devletin bütün toprakları içinde belki tek temel olan, fakat bu devleti idare edenlerin hiç bilmedikleri, hiç benimsemedikleri bir yer varsa, o da Anadoluydu. Hatta benim büyüdüğüm sınır şehrinde bile Anadoluyu, yalnız Anadolunun gönderdiği askerlerden tanırlardı. Bu askerler sehir sokaklarının alışamadıkları kalabalığına karışmaktan korkarak, mahcup, ürkek, cuma günleri büyük camilerin avlularına dolarlardı. Ortalığı yaygaraya boğan kebapçıların, börekçilerin sesleri arasından:
- Dördüncü ordudan vâmı? (var mı), Sivaslı vâmı? Angaralı vâmı? diye bağıra bağıra hemşeri ararlardı. Biz çocuklar onların etrafını alır eğlenirdik. Gülüşürdük. Rumelinde, Ana-dolu deyince akla, daima bu ürkek askerlerle, kıltık, fakirlik eşkıyalık gelirdi...
Sayfa 58Kitabı okudu
Bu şehrin halkı,
Her yere çirkin, gri gökdelenler dikip
Habire;
Vakit darlığından yakınıp
Bir oraya, bir buraya koşturuyorlardı.
Ne renklerle,
Ne de doğanın güzellikleriyle ilgileniyorlardı.
Günümüz şehir hayatının bi' özeti niteliğinde.
Önünü alamıyorum bu kör gidişlerin yollarda,
Herkes bir yere gidiyor önünü alamıyorum,
Çaresiz direniyorum bu dönüm noktalarında
kimse elini uzatmıyor.
Bir gürültülü yaşamağa gidiyor dünya
Boşalan bir deniz gibi.
Bu sesler ormanında kaybolan bir çağ bu.
Nereye gitsem hep apartmanlar çıkıyor önüme,
Alıp başımı duvarlara çarpıyor bu
alışmak bir toplumun en büyük kusurudur
Haber, insanların iftar sonrasında rehavetle esnemeye başladıkları bir vakitte geldi. Bu iftarlardan bazıları görkemli iftarlardı. Büyük otellerin salonlarında devletluların, yükselme arzusundaki bürokratların, kendilerini göstermek isteyen yerel yöneticilerin katıldığı, şu bitmez nimetler için dua edilenlerden. Böyle iftarlara alıştık artık,
Önsöz
Beş Şehir'in asıl konusu hayatımızda kaybolan şeylerin ardından duyulan üzüntü ile yeniye karşı beslenen iştiyaktır.
Sayfa 9 - İştiyak, güçlü istek, özlem anlamına gelir.Kitabı yarım bıraktı
Bir umut bahçesinde açan güller,
Gökyüzüne yazılmış eski bir türkü.
Kalpte saklı, derin bir özlem.
Sessizlikte çözülen hayalimiz, yıldızların ardında.
Kırık dökük duvarlar arasında izler,
Gözlerinde yanan eski bir yangın.
Rüyalar sarar, dolaşırken yıldızlar.
Geceye karışan hüzün, kalpte terk edilmiş bir şehir.
Gizli kalmış bir masalın kahramanı,
Unutulmuş bir melodi, eski bir piyano.
Gözlerinle anlatılan masalsı bir öykü,
Kaybolan zamanın izinde, yankılanan sevgili.
Beyaz sayfalara dökülen sevda,
Zamanın içinde kaybolan bir öpücük.
Geceye asılı kalan yıldızlar,
Aşkın ötesinde bir hikaye, kalpte sürüklenen iz.