bir şey söylemeye çalışıyorum, ama aklıma gelen kelimeler hep yanlış. hatta kimi zaman söylemek istediğimin tam tersini söylüyorum. düzeltmeye kalkınca da daha beter oluyor. sonunda ne diyeceğimi hepten şaşırıyorum ve başta söylemek istediğimi de unutuyorum. sanki bedenim ikiye ayrılmış da birbiriyle kovalamaca oynuyor. ikisinin arasında koca bir sütun yükselmiş ve onlar da birbirlerini yakalamak için sürekli dönüyorlar o sütunun çevresinde. her zaman başka bir parçam var, söylenmesi gereken sözleri bilen, ama onu bir türlü ele geçiremiyorum
O zamanlar bilmediğim şey şuydu ki, "yalnız", "çaresiz" ve "darmadağın" kelimeleri benim kişisel korku dilimin birer parçasıydı. Bunlar ben doğmadan önce aile geçmişimde meydana gelmiş olan travmalardan yankılanıyordu. Dizginsiz ve kontrolsüz olarak, bu kelimeler benim kafamda dönüyor ve bedenimi sarsıyordu.
Ben keman olmak istiyorum.elleri ruhumun en derinlerinde bir keman virtüözü de isterim,ne muazzam bir his....beni çalsaydı ,beni söyleseydi , peçeteleri ağlatsa bile ,söyleseydi hep .bu kafese hapsolmuş duygularımı da .ne muazzam bir his bu .Kelimeler bile yok sadece bir ses...durup dinleseydi tüm dünya beni. isteyen ağlasaydı ,isteyen gülseydi.ama herkes bir parça kendinden bulsaydı bende... kim bilir belki birileri huzur bile bulurdu .tıpkı kemanlarlardan benim huzur bulduğum gibi.
Ben;ne o ,ne şu ,ne bu dibine kadar keman olmak istiyorum. belki bir çocukla büyürdüm hiç susmadan... onun sesi olurdum kendi bedenimde belki ...bir yerlerde keman olabilmek umuduyla ...kelimesiz .yeterince anlamlı hatta doğru elde ,doğru tende en anlamlısı....
Kelimeler ruha değiyor , bazen can yakıyor.”
Cam kırıkları gibidir bazen kelimeler; ağzına dolar insanın.
Sussan acıtır, konuşsan kanatır...
[ Oğuz Atay ]