Kohut Freud'un aktarım tarifini klinik duruma uygular ve bu durumda analistin bir aktarım nesnesi olarak ideal bir konumda olduğunu belirtir. Zira analist hastanın hayatında "gerçek" bir öneme sahip değildir. Kohut analistin gün kalıntısına benzediğini ima eder ve der ki "analist destek veren, yardım eden, arkadaş olan, hastayı tatmin eden konumuna girerse artık bir aktarım nesnesi olmaktan çıkar".