Kendimi kendim bile tanıyamıyorum.
— tutkularınız büyük de ondan herhalde; dünya dar geliyor gönlünüze.
— yok vallahi! bir fındık kabuğu içinde bile kâinâtın kralı sayabilirim kendimi...
Sayfa 55 - Türkiye İş Bankası Yayınları
Kendimi kendim bile özledim.. artık kendime gelmeliyim.. kendime gelmem için artık gelmen gerek.
ondan uzak durmayı öğrenmeliydim, tüm bağları koparmayı, birer birer, beyin cerrahlarının bir nöronu diğerinden ayırması misali, düşünmesi bile bir işkence gibi gelen böyle bir isteği diğerlerinden ayırmalı, arka bahçeye gitmeyi bırakmalıydım, gizlice gözetlemeyi bırakmalıydım, kendimi kurtarmalıydım bundan her gün birazcık daha, bir uyuşturucu bağımlısı gibi, bir gün, bir saat, bir dakika, pislik bulaşmış her bir saniyede.
•Değersiz Bir Hayat - Hanya Yanagihara•
"Dört yanı buzdan kapkalın duvarlarla, tabanlarla, tavanlarla çevrili bir su damlasının içine hapsolmuş gibi hissediyor."
Değersiz Bir Hayat
Merhabalar, bu kitabı sürekli kitap aldığım bir sahafın yoğun bir tavsiyesi üzerine almıştım lakin hiç beğenemediğim bir kitap oldu ama yine de incelemesini kendimce yapmak
~yıldızlı 2 ~
Hayatımın deviniminde, ben kendime karşı çıksam bile, yeni ilerlemeler gerçekleştirme zorunda bırakan karşı konulmaz bir çekiş gücünü hissedecek şekilde ayarlıyorum kendimi.
Ona dair bütün yazıları o kadar çok seviyorum ki hiç bilmesem bile onun yazdığını okuduğumda mutlaka hissedip benimserim.. Aradan zaman geçer ve o bilmediğim ama sevip benimsediğim yazının altında Kemal Sayar yazdığını görünce ya da kitabında rastlayınca tebessüm etmekten alıkoyamam kendimi.. Yıllardır bir kemal sayar okuyucusu olduğumu ve saatlerce hiç konuşmadan onu dinleyebileceğimi nasıl söyleyebilirim kendisine :))
Herkes size bir şeyler anlatmak için uğrar ancak ben sizi dinlemek için bir gün uğrasam ne olur ki :)
Varoluş sancıları herkeste varolmuş
XIX İLKGENÇLİK
İlkgençlik yıllarımda sürekli düşünmekten, hayal etmekten hoşlandığım şeylerin neler olduğunu söylesem, sanırım kimse inanmaz bana. Çünkü bunlar ne yaşıma ne de toplumsal durumuma uygun şeylerdi. Ama kanımca insanın toplumsal konumuyla ahlaki konumu arasındaki birbirini tutmazlık, gerçekliğin en şaşmaz belirtisidir.
Kendi içime
Sayfa 225Kitabı okuyor
Sağanak yağmurda şemsiyem vardı ama mutlu değildim
Bugün babamın yanına gitmek için kuzenimi beklerken birden sağanak yağmur bastırdı. Şemsiyeyi hazır edip çıkarken evin önünde okuldan çıkmış ve hızlıca yürüyen bir çocuk gördüm. O an birden "Şştt." dedim -kendime bende şaşırdım- ve bana döner dönmez "Bekle aynı yöne gidiyoruz zaten birlikte gidelim." dedim ve çocuk "Evim
"Belki ben bile kendimi anlamıyordum. Şimdi bile sıklıkla bu durumu düşünüyorum ve kendimi tanıyamıyorum."
suyun içinde duruyor, ne boğuluyor ne de kendimi kurtarmak için yüzüyor, olduğum yerde kalıyordum sadece, çünkü burada gerçek vardı; gerçeği söyleyemiyor, ima bile edemiyordum ama yakınımızda bir yerde olduğuna yemin edebilirdim yine de, yüzerken kaybettiğimiz bir kolye gibi: biliyorum, aşağıda bir yerde. bir bilseydi; ikiyle ikinin toplamını düşünmesi ve sonsuzdan daha büyük bir rakam bulması için ona her türlü fırsatı verdiğimi bir bilseydi keşke.
"Kendimi kendim bile tanıyamıyorum. Şu halde eski şeyleri düşünmek manasız."
Sadece bunları yeniden düşünmek bile kendimi ölüm döşeğinde yatan bir yaşlı gibi hissetmeme yetmişti. Ben yazmak istemiyordum. Hiçbir şey istemiyordum. Dünya üzerinde yapılacak işlerim bitmişti. Düşündüğüm her şeyi denemiştim. Şimdiyse sakin bir şekilde ölümü beklemek istiyordum. Zihin yolculuğumun son aşamasındaydım. Dünyanın en güzel sanat eserini ortaya çıkarıp on dakika seyrettikten sonra yakan bir ressam gibi ben de keşfettiğim düşünce cennetimi tasfiye ediyordum.
AŞKIN HOŞ KOKTEYLİ
Sana aşığım,
Kendimi kandırmama gerek yok.
Sözün geçse gözlerim,
Bu yağmurlu havalara güneş oluyor.
Heyecan basıyor heyecanlanıyorum,
Şımaracağım kendimi tutuyorum.
Sana çok aşığım,