Sen tarla sürüp tohum ektiğin, ben de paralar harcayıp kitap okuduğum için kimse daha iyi hale gelmedi. Görünen o ki sadece kendimiz için çalıştık, sadece kendimiz için büyük düşündük.
Sayfa 84Kitabı okuyor
Kendi başımıza kendimiz için yaşayıp gidiyorduk.
Sayfa 8Kitabı okuyor
"Bütün ömrümüzü, hakkımızda en ufak bir şey bile bilmeyen ama hakkımızdaki her şeyi bildiklerini iddia eden insanlarla birlikte geçiriyoruz. En yakın akrabalarımız ve dostlarımız bile bir şey bilmiyor, çünkü kendimiz de çok az şey biliyoruz. Yaşamımız boyunca kendimizi keşfetmeye çalışıyoruz, sonunda zihin gücümüzün sınırına gelince de pes ediyoruz. Çabalarımız tam bir hayal kırıklığı ve mutlak bir ölümcül depresyonla son buluyor. Yetkili olmadığımızı düşündüğümüz için iddia etmeye cesaret edemediğimiz şeylerde, başkaları bizi eleştirmekten geri kalmıyor, bilerek ya da bilmeyerek içimizdeki her şeyi görmezden geliyorlar. Her daim başkalarının fırlatıp attıkları oluyoruz, her yeni günde de kendimizi tekrar bulmak, toparlamak ve birleştirmek zorundayız. Yaşlandıkça daha sert yargılarda bulunuyoruz ve karşılığında iki kat sertlikte yargılara da alışmalıyız."
Sayfa 83 - Sel YayınlarıKitabı okudu
Kimse bize kendimiz gibi olursak, kendimizi seversek, değerimizi fark edersek mutlu olacağımızı söylemedi!
Hep birilerinin bizi sevmesi için kendimizi şekilden şekile sokmamız gerekti .
"Hayat bir istasyon değil, bir trendir."
Nerede durup soluklandığın değil de hareket halindeyken bile soluklanacak zamanı kendine verip vermediğindir aslında önemli olan. İnsan durursa ölür, önemli olan durmadan devam ettiğimiz yolda kendimiz için bir şeyler yapabilmektir. Zaman zaman yoruluruz ve hızımızı düşürürüz ancak hiçbir zaman durmamalıyız. Yaşamak için zaman yok ama ölmek için her an bize kucak açıyor.
Sayfa 104Kitabı okuyor
Hayat; umut edene, sevmekten korkmayana, yaşamayı bilene güzel!
Mutlu olmak için birden çok nedenimiz var.
Her şeyden önce hayatımızı kendimiz şekillendiriyoruz.
Kimleri hayatımızda misafir ya da kalbimizde ev sahibi yapacağımıza yine kendimiz karar veriyoruz.
Kimimiz mutluluğun peşinden cesurca gidiyoruz.
Kimimiz ise acı çekmeyi seviyoruz.
Acı verene tutsak yaşayıp gidiyoruz.
Kimisini yaşarken, kimini ise uğurlarken çekiyoruz acı yanını.
Kendimiz için mi okuyoruz ? Yoksa başkalarının takdirini kazanmak için mi okuyoruz ?
Başkalarının takdiri olmasa ve bu dünyada tek başımıza kalsak acaba okumaya devam edermiydik ?
"Çünkü en saf Kötülükten daha yüce bir şey var Sophie. Senin ve benim sahip olamayacağımız bir şey."
"Aşk."
" Bu yüzden İyiler her masalda kazanıyor. Birbirleri için savaşıyorlar. Biz ise kendimiz için savaşıyoruz."
Sayfa 502Kitabı okudu
İyi Bilirdik!
Sözü Nankör cenaze merasimlerinin ritüeli oldu. Fakat acı tarafı bu soruya cevap veren yakınlar için bu son söz iken musalla da olan mevta için artık sözün bittiği amellerin kaldığı yer... İşte tamda burada bir Müslüman olarak sevdiklerimize karşı iyiliği emretmek kötülükten onları nehyetmenin ne kadar önemli bir farziyet olduğunu idrak etmemiz gerekiyor. Birey ve toplum olarak İslâm'ın istediği bir hayat dan uzak olan, sevdiklerimizi sağırlaştıran İslâm dışı hayata güzel demek onları kötü bir akıbete doğru sürüklerken, duyanların ve bilenlerin bu vakıa ya sessiz kalması tıpkı cenaze merasiminde görenlerin kör, duyanların dilsiz olduğu yerde sağırların anlamadığı ve herkesin keşke dediği fakat herkes için hüzün ile biten bir senaryoya dönüşür. Kendimiz ve sevdiklerimiz için asıl iyilik iman esaslarını anlamak ve imanın gereği olan salih amelleri yaparak şahit bir hayat ve salih bir amelle Rabbimize kavuşmak olmalı Rabbimiz bizleri salih amel ile huzuruna giden ve şahit bir hayat yaşayanlardan eylesin.
Birinden nefret ettiğimizde çok sihirli bir şey olur. Çok tehlikeli ama aynı zamanda çok sihirli bir şey. Nefret ettiğimiz kişiyi daha alt bir konuma koyup, onun yaptığını ayıplayarak kendimizi daha üst bir konuma yerleştiriveririz. Böylelikle dünyayı kendimiz için daha güvenli kılarız veya öyle olduğuna kendimizi inandırmaya çalışırız. Bir gün kendisinin de mülteci olabileceğini derinden anlayan birinin mülteciler hakkında böyle geniş geniş atıp tutması daha zor olacaktır. Sahip çıkamadığımızı bir ötekine atıvermek ise otantik bir şekilde var olamamak demek
Düşünüyor: Kendi hayatımız ne zaman kendimiz için bile bir eğretileme haline gelir ? İçinde yaşadığımızı ne zaman karşımıza alıp bakmaya, hatta için için onu yazmaya başlarız ?
