dostları olmalı insanın, o kendini unutsa da unuttuğu kendini, kendine hatırlatan...
hele ki, uzun yıllar görmediğin bir dosttan gelen "varlığın tüm işlerde bana güven vermiştir" lafı müthiş müthiş iyi hissettirir ve hatırlatır kendini -tüm unutturma çabalarına rağmen-
birden fazla kişinin güvenini kazandıysanız da, tadından yenmez olur! zordur çünkü, hep arkanızı kollamanız gereken bir dünyada birileri size inanmıştır...
kendimi iyi hissetmek için geliştirdiğim çok yeni bir yöntem bu: çocukluk arkadaşlarına, ilk iş arkadaşlarından dost bellediklerine dönmek ve sana seni hatırlatmalarına izin vermek....
bize bizi unutturdular ya da unuttuk ya da en kötüsü, belki de hiç bilmedik; kırkından sonra ego gelişimi olmaz diye düşünmeyin bal gibi de oluyor...bazıları şaşırıyor sesimizin eskisinden daha gür çıkmasına ama alışacaklar, kolay değil, büyüyoruz...