Önsöz
Her insan farklı masal kahramanlarını yansıtır günlük hayatında. Kimisi “Kibritçi Kız” oluverir ve elinde kalan tek umuda bağlar hayallerini. Ne zaman kibriti tükense gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalır. Hepimiz aramızda birçok “Pinokyo’nun” yaşadığını biliriz -burnu uzamayanlarından-. Bir mucize olsa da şu olsa dediğimiz anlarda düşleriz “Alâeddin’in Sihirli Lambası’na sahip olmayı. Doğru söyleyip dokuzuncu köyden de kovulunca “Çirkin Ördek Yavrusu” gibi hissederiz. Sözünü tutmayanlarla karşılaştığımızda “Rumplestilskin” gelmez mi aklımıza? Ya “Alice” gibi kendi dünyamızı hayal etmemiz?
Her insan farklı masal kahramanlarını yansıtsa da günlük hayatta, ne hikâyelerimizin mutlu sonla bitme garantisi vardır, ne de gökten üç elma düşer. Kimisi “sonsuza kadar mutlu yaşar”, kimisi ise hayatının geri kalanını dünyayı korumaya adar.
Sayfa 1 - PerseusKitabı okudu
Elveda tatlı minik kuş (parmakkız)
Fakat köstebek kısa bacaklarıyla kırlangıcı kenara itip şöyle demiş; " Neyse ki bir daha öttüğünü duymayacağız! Küçük bir kuş olarak doğmak da var kaderde! Şükürler olsun, benim çocuklarım öyle olmayacak. Kuş dediğin anca cik cık öter, sonra kışın açlıktan ölür gider." " Doğru söze ne hacet," demiş tarlafaresi. " Kış gel mi cik çok ciklemekle karın mı doyar? Bir bakarsın aç kalmış, donmuş. Oysa herkes pek bir seviyor bunları." Parmak Kız ağzını açmamış fakat diğerleri yola devam edince eğilmiş, kuşun başındaki tüyleri nazikçe aralamış ve kapalı gözlerini öpmüş. " Belki de," diye düşünmüş, yaz boyu bana tatlı tatlı şarkılar söyleyen buydu. Bana ne büyük mutluluk verdi bu canımın içi orman kuşu!"
Sayfa 33Kitabı okuyor
Fısıldarcasına
"Birisi ölüyor şu anda," demiş küçük kız fısıldarcasına; çünkü ninesi, onu seven artık hayatta ninesi ne zaman bir yıldız kaysa bir ruhun göğe yükseldiğini söylemiş.
Sayfa 16Kitabı okuyor
