Küçükken canın yandığında avazın çıktığı kadar bağırarak ağlarsın. Ağlama, der annen baban. Halbuki ağlamalısın. Ağlamalısın çünkü o taş dizini kesti, çünkü korktun, çünkü canın yandı. Ama karşındakiler seni var eden insanlar; onların sözleri doğrudur, onlar bir şeyi yapma diyorsa yapmamalısın. Böyle düşünür, zamanla susarsın; hayır, zaman susturur seni.